رابطه بین اعتماد به نفس و خطرپذیری دانشجویان دختر ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: یکی از پیامدهای اصلی عزت‌نفس در انسان‌ها، ایجاد اعتماد به نفس است. یکی از ویژگی‌های متاثر از اعتماد به نفس نیز خطرپذیری افراد است؛ به صورتی که می‌توان گفت افراد با اعتماد به نفس بالا با احتمال بیش‌تری به سمت تصمیم‌گیری‌هایی با احتمال خطر، پیامدهای منفی و ناخوشایند کشیده می‌شوند. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط میان این دو مولفه میان دانشجویان دختر ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان صورت گرفت. روش‌ها: دراین مطالعه توصیفی همبستگی 180 نفر از دانشجویان دختر سال سوم ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان با استفاده از فرمول کوکران و نمونه‌گیری طبقه‌ای انتخاب شدند. ابزارگردآوری داده‌ها پرسشنامه‌های محقق‌ساخته اعتماد به نفس و خطرپذیری بودکه روایی و پایایی آن تایید شد. از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون) جهت تحلیل داده‌ها استفاده شد. نتایج: میزان اعتماد به نفس و خطرپذیری اکثر پاسخگویان در سطح متوسط بوده و بین اعتماد به نفس و خطرپذیری رابطه منفی و معنادار وجود داشت(023/0=p و 169/0-=r). نمرات اعتماد به نفس و خطرپذیری در بین افراد متاهل و مجرد و در مقاطع تحصیلی مختلف اختلاف معناداری نداشت(714/0=p) اما میانگین نمرات اعتماد به نفس (138/3=f و 027/0=p) و خطرپذیری (019/0=p و 388/3=f) در میان گروه‌های اقتصادی اختلاف معنادارداشت. همچنین نتیجه آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین اعتماد به نفس و خطرپذیری رابطه منفی و معنادار وجود دارد(023/0=p و 169/0-=r). نتیجه‌گیری: با افزایش اعتماد به نفس، میزان خطرپذیری دانشجویان دختر به ویژه در رابطه با رفتارهای پرخطر کاهش می‌یافت؛ با توجه به این مساله پیشنهاد می‌شود اقداماتی در جهت افزایش اعتماد به نفس آنان همچون آموزش مهارت‌های اجتماعی، شناسایی استعدادهای بالقوه و فراهم ساختن شرایط برای بالفعل شدن آنها، استفاده صحیح از افکار و نظرات آنان در تصمیم‌گیری‌ها و تامین نیازهای معنوی ایشان انجام گیرد.