رابطه بین خودکارآمدی پژوهشی با عملکرد پژوهشی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: از جذاب‌ترین حیطه‌های که اثرات خودکارآمدی و احساس اطمینان در آن مورد بررسی قرار گرفته است، حیطه تحقیق و پژوهش است که در ایران کم‌تر به آن پرداخته شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودکارآمدی پژوهشی با عملکرد پژوهشی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد است.روش‌ها: روش پژوهش توصیفی- همبستگی و جامعه آماری این پژوهش کلیه دانشجویان دانشکده‌های پرستاری و مامایی، داروسازی، دندانپزشکی و پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد درسال تحصیلی 91-1390بود. حجم نمونه با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای نسبی بر اساس دانشکده محاسبه شد و تعداد 185دانشجو در این پژوهش شرکت کردند. برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه‌های خودکارآمدی پژوهشی و عملکرد پژوهشی استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش‌های همبستگی پیرسون، رگرسیون، و آزمون t گروه‌های مستقل استفاده شد.نتایج: بین خودکارآمدی پژوهشی و همه‌ی مولفه‌های آن (به جز خودکارآمدی آماری) با عملکرد پژوهشی دانشجویان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (01/0 > p). نتایج ضریب رگرسیون ساده نشان داد که کل مقیاس خودکارآمدی پژوهشی قادر به پیش‌بینی عملکرد پژوهشی دانشجویان است (05/0 > ‌p) و نتایج ضرایب بتا رگرسیون چندگانه نشان داد که از بین هفت خرده مولفه خودکارآمدی پژوهشی فقط خرده مولفه‌ی گزارش‌نویسی قادر به پیش‌بینی عملکرد پژوهشی است (05/0 > p). همچنین نتایج آزمون t مستقل نشان داد که بین دانشجویان دختر و پسر از لحاظ عملکرد پژوهشی تفاوت معناداری وجود ندارد.نتیجه‌گیری: برای این که بتوان عملکرد پژوهشی دانشجویان را ارتقا داد باید احساس اطمینان دانشجویان نسبت به توانایی‌هایشان و تصور آنها از مهارت‌های پژوهشی‌شان را بهبود بخشید.