بررسی مهارت‌های ارتباطی در دانشجویان پرستاری و ارتباط آن با ویژگی‌های جمعیت‌شناختی

مقدمه: مهارت‌های ارتباطی ابزار مهمی در ارایه مراقبت‌های پرستاری به شمار می‌رود. ارتقای مهارت‌های ارتباطی دانشجویان پرستاری و یافتن نقاط ضعف و قوتِ ایشان یکی از اهداف مهم آموزش پرستاری محسوب می‌شود. این مطالعه باهدف شناسایی مهارت‌های ارتباطی دانشجویان در حیطه‌های مختلف و بررسی ارتباط آنها با مشخصات جمعیت‌شناختی دانشجویان انجام شد. روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی همبستگی است. از بین دانشجویان پرستاری مشغول به تحصیل در دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران، بقیه‌الهر(عج)، ارتش و شاهد شهر تهران، تعداد330 دانشجوی پرستاری به صورت نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود که پنج حیطه مهارت‌های کلامی و غیر‌کلامی، هماهنگی درونی و بیرونی، احترام به مددجو و پذیرش غیر‌مشروط را می‌سنجید. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آمار توصیفی و استنباطی(کااسکویر) استفاده شد. نتایج: یافته‌های این مطالعه نشان داد که مهارت‌های ارتباطی 83% از دانشجویان در حیطه‌های شروع آگاهانه، 91% در حیطه مهارت‌های کلامی و غیرکلامی، 88% در حیطه، هماهنگی درونی و بیرونی و 97% در حیطه احترام به مددجو متوسط و خوب بود، ولی در حیطه پذیرش غیر‌مشروط مددجو 55 % از دانشجویان مهارت ارتباطی ضعیف داشتند. همچنین نتایج در حیطه‌های شروع آگاهانه (041/0p=) و احترام به مددجو (014/0=p) تفاوت معناداری بین دو جنس نشان داد. بین مهارت‌های ارتباطی دانشجویان سال 1 و 2 با دانشجویان سال 3 و 4 در حیطه‌های هماهنگی بیرونی و درونی (002/0=p) و احترام به مددجو (004/0=p) تفاوت معناداری وجود داشت.نتیجه‌گیری: با توجه به این که بیش‌ترین ضعف مهارت‌های ارتباطی دانشجویان پرستاری در حیطه پذیرش غیر‌مشروط مددجو است و این ضعف می‌تواند مانع برقراری ارتباط موثر با مددجویان و در نتیجه موفقیت در مراقبت مناسب از آنان شود، لذا گنجاندن آموزش رسمی و غیررسمی این مهارت و سایر مهارت‌های ارتباطی در سرفصل دروس دانشجویان این رشته توصیه می‌شود.