ارتباط تعویق آکادمیک با موفقیت و خودکارآمدی تحصیلی در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران سال 1391

مقدمه: اکثر دانشجویان به طور مداوم در انجام فعالیت‌های علمی خود تعویق دارند. با این‌حال افراد دارای سطوح بالای خودکارآمدی، معمولاً تکالیف را به عنوان چالش‌هایی می‌بینند که باید بر آن‌ها تسلط یابند. هدف این پژوهش بررسی ارتباط تعویق آکادمیک با موفقیت و خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران است. روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی از نوع همبستگی است. نمونه‌های پژوهش دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران بودند که با روش نمونه‌گیری طبقه‌ای با تخصیص متناسب انتخاب شدند. داده‌ها از طریق پرسش‌نامه مربوط به تعویق آکادمیک، خودکارآمدی تحصیلی و موفقیت تحصیلی دانشجویان(میانگین نمرات ترم‌های قبلی) جمع‌آوری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده‌‌ها از آمار توصیفی و استنباطی ( آزمون‌های همبستگی پیرسون، آنالیز واریانس و t تست) استفاده شد. نتایج: همبستگی خطی معنادار و معکوسی بین نمره تعویق آکادمیک با نمره خودکارآمدی و موفقیت تحصیلی در دانشجویان پرستاری وجود داشت(001/0p?) به طوری که هر چقدر نمره تعویق آکادمیک دانشجویان بیش‌تر بود، نمره خودکارآمدی تحصیلی و موفقیت تحصیلی کاهش و با افزایش نمره خودکارآمدی تحصیلی، موفقیت تحصیلی بیش‌تر می‌شد. از میان متغیرهای دموگرافیک، جنس با تعویق آکادمیک و خودکارآمدی تحصیلی و سن با موفقیت تحصیلی ارتباط بیش‌تری داشت. نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه احتمالابا افزایش تعویق آکادمیک، موفقیت و خود کارآمدی تحصیلی کاهش می‌یابد، ضروری است که مطالعات تکمیلی جهت بررسی علل تعویق آکادمیک و روش‌های بهبود خودکارآمدی و موفقیت تحصیلی انجام گیرد.