جایگاه نظارت بالینی در آموزش پرستاران: مروری بر تعاریف و مدل‌ها

مقدمه: نظارت بالینی یکی از فعالیت‌های هسته‌ای در پرستاری است و به عنوان مکانیسمی برای ارتقای دانش و مهارت‌های حرفه‌ای پرستاران و عملکرد اثربخش یاد می‌شود. جهت به‌کارگیری نظارت بالینی در آموزش پرستاران، نیاز به شناخت کامل آن می‌باشد. هدف از این مقاله به تبیین جایگاه و الگوهای نظارت بالینی در آموزش پرستاران و بررسی چگونگی به‌کارگیری و اثرات نظارت بالینی در آموزش پرستاران می‌پردازد.روش‌ها: این مطالعه به صورت مرور سنتی متون انجام شد؛ بدین صورت که مقالات پایگاه‌های اینترنتی از قبیل pubmed و science direct و scopus با کلید واژه‌هایsupervision ،nursing administration ، nursing education، supervisory جستجو شد و 47 مقاله و کتاب لاتین و مقالات فارسی در زمینه نظارت بالینی مورد مطالعه و استفاده قرار گرفت.نتایج: بر اساس مرور متون نظارت بالینی فرآیندی سیستماتیک و مداوم است که پرستاران ضمن دریافت مشاوره از ناظر یا فرد متبحر، عملکرد خود را بازنگری نموده و مهارت‌ها، دانش و استانداردهای مراقبت را توسعه و حفظ می‌نمایند. از طریق نظارت بالینی، نیازهای آموزشی پرستاران مشخص می‌گردد و ضمن شناخت نقاط قوت و ضعف آموزش‌ها، یادگیری پرستاران جهت‌دار و هدف‌مند می‌گردد.نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها نظارت بالینی فرآیندی رسمی و دارای پتانسیل حمایتی و آموزشی با عملکردهای متفاوت جهت آموزش پرستاران می‌باشد که می‌تواند در آموزش پرستاری به خصوص سال‌های آخر تحصیل و یا طی شروع کار و بدو خدمت کمک کننده باشد.