نیاز سنجی آموزشی بهورزان شاغل در خانه‌های بهداشت شبکه‌های بهداشت و درمان استان اصفهان

مقدمه: بررسی و شناخت نیاز‌های آموزشی پیش‌نیاز یک سیستم آموزشی موفق است معمولاً این اقدام اولین گام در برنامه‌ریزی آموزشی و در واقع نخستین عامل ایجاد و تضمین اثربخشی برنامه‌های آموزش و بهسازی نیروهای ماهر و متخصص است.در نظام بهداشت و درمان کشور اولین رده نیروی انسانی در صف مقدم ارایه مراقبت‌های بهداشتی درمانی در روستاها بهورزان هستند‌، لذا نیاز به تعیین اولویت برای برنامه‌ریزی و اجرای دوره‌ها مورد نیاز آموزشی برای این رده احساس می‌شد.روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی(نیازسنجی) در جمعیت 1621 نفری از بهورزان شاغل در خانه‌های بهداشت، مدیران و مربیان مراکز آموزش بهورزی شهرستان و کارشناسان ستاد شبکه‌های بهداشت و درمان شهرستان و استان اصفهان به روش سرشماری است که در آن داده‌ها با استفاده از الگوها و تکنیک‌های توافق‌سنجی گردآوری شد. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه با سوالات باز است که روایی آن از طریق مشورت با متخصصین تایید و پایایی آن از طریق دو نیمه کردن و محاسبه آلفا کرونباخ 76 درصد به دست آمد.نتایج: بیشترین اولویت نیاز آموزش مورد توافق در شبکه‌ها از دیدگاه گروه هدف به ترتیب مربوط به: آموزش سلامت و مهارت‌های زندگی، بیماری‌های غیرواگیر، بیماری‌های واگیر، تغذیه و دارو، بهداشت محیط، بهداشت حرفه‌ای، بهداشت دهان و دندان بوده است.نتیجه‌گیری: بین نظرات کارشناسان ستادی، مربیان و بهورزان در مورد نیاز‌های آموزشی بهورزان توافق زیادی دیده نمی‌شود، این موضوع می‌تواند ناشی از ضعف در همکاری درون‌بخشی و کار تیمی در شبکه‌ها باشد که نتوانسته است دیدگاه مشترکی را در بین این سه گروه ایجاد نماید و ازطرفی ساختار شبکه به گونه‌ای است که نظرات آموزش‌گیرندگان (بهورزان)، ناظرین (کارشناسان شبکه) و مربیان بهورزی (آموزش‌دهندگان) در برنامه‌ریزی و آموزش بهورزان لحاظ نمی‌شود و هرچه شبکه از نظر تعداد واحدها و کارشناسان و مربیان و بهورزان بزرگتر باشد اختلاف نظر بیشتر است.