مقایسه رضایت‌مندی و یادگیری دانشجویان دندانپزشکی از دو روش تدریس مشارکتی و سخنرانی

مقدمه: در فرآیند آموزش و پرورش، آموزش‌های ارایه شده به روش سخنرانی به سرعت فراموش می‌شود.از این رو، همگام با پیچیده‌تر شدن رشته دندانپزشکی و معرفی تکنیک‌های جدید لزوم استفاده از روش‌های نوین آموزشی جهت یادگیری مادام‌العمر ضروری می‌شود. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر دو روش تدریس سخنرانی و مشارکتی بر میزان یادگیری و رضایت دانشجویان دندانپزشکی در دانشکده دندانپزشکی شیراز انجام گرفت.روش‌ها: در مطالعه حاضر که به روش نیمه تجربی انجام شد، کلیه دانشجویان ترم نهم (60 نفر) که واحد ارتودنسی نظری 1 را گرفته بودند به روش سرشماری انتخاب، و در ارایه مبحث سبب شناسی ناهنجاری‌های فکی – دندانی به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابتدا یک پیش‌آزمون (pre-test) جهت ارزیابی اطلاعات و رضایت دانشجویان در مورد مبحث اتیولوژی به روش سخنرانی به عمل آمد. سپس دانشجویان در هر دو گروه آزمایش و کنترل آموزش دیدند. دانشجویان در گروه کنترل به روش آموزش بر پایه سخنرانی و در گروه آزمایش گروه‌های کوچک 5 نفره تقسیم شده و آموزش به روش مشارکتی انجام شد. سپس در گروه آزمایش و کنترل یک پس‌آزمون (post-test) جهت ارزیابی یادگیری و رضایت دانشجویان به عمل آمد. در نهایت نتایج با استفاده از آمار تحلیلی wilcoxon و mann-whitney u و spss تحلیل شد.نتایج: یافته‌های پژ‍وهش اختلاف معناداری را بین میانگین نمرات رضایت دانشجویان قبل و بعد از اجرای روش مشارکتی نشان داد. همچنین بین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون در گروه تدریس مشارکتی نسبت به گروه سخنرانی اختلاف معنادار آماری وجود داشت (001/0p < ). اما بین پس‌آزمون میزان یادگیری گروه مشارکتی با پس‌آزمون گروه سخنرانی تفاوت معناداری دیده نشد. (14/0p=)نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد استفاده از روش مشارکتی در تدریس دانشجویان دندانپزشکی می‌تواند مفید واقع شود و میزان رضایت دانشجو را افزایش دهد. با افزایش انگیزه درونی دانشجویان می‌توان فرصتی برای افزایش کیفیت آموزش به دست آورد.