میزان بهره‌مندی فراگیران از محتوای برنامه‌های گزارش صبحگاهی و عوامل مرتبط با آن در دانشگاه علوم پزشکی تهران

مقدمه: گزارش صبحگاهی، در کنار راند‌های بالینی و آموزش‌های سرپایی از روش‌های رایج، مفید و ارزشمند (استاندارد طلایی) در آموزش بالینی است. این روش دارای شاخصه‌ها و استانداردهایی است که وقتی کامل باشد در کمک به یادگیری دانشجویان پزشکی نقش موثری را ایفا می‌کند. هدف از این مطالعه، بررسی برنامه گزارش‌های صبحگاهی در بخش‌های داخلی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران، و نظرات فراگیران د رمورد بهره‌مندی از این جلسات و عوامل مرتبط با آن است.روش‌ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، ساختار برنامه‌های گزارش صبحگاهی و میزان بهره‌مندی 300 نفر از کارآموزان و کارورزان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران از محتوای این برنامه‌ها در سال 90-1389 مورد بررسی قرار گرفت. ابزار گردآوری داده‌ها یک پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود که اعتبار آن با نظر متخصصین و پایایی آن با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ تایید شد. داده‌ها با استفاده آزمون‌های مجذورکای و students t test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: میانگین هر یک از متغیر‌های اصلی مورد بررسی به ترتیب زیر بود: ساعت شروع (8 صبح)، مدت (یک ساعت)، تعداد جلسات در هفته (5 بار)، تعداد بیماران در هر جلسه (3 بیمار)، و مدت معرفی هر بیمار (20 دقیقه). فرد معرفی‌کننده بیمار اکثراً کارورز، نوع بیماران معرفی شده بیماران مشکل و مدیر جلسه یکی از دستیاران بودند. وضعیت تهویه، گرمایش، سرمایش، نور و صدای محل برگزاری جلسات مطلوب و وضعیت محل استقرار استادان معمولاً در ردیف جلو و پشت به مخاطبین بود. مخاطبین اصلی جلسه نامشخص بودند و متخصصین رشته‌های دیگر اکثراً در جلسات حضور نداشتند. میزان بهره‌مندی کلی فراگیران از جلسات: 55 نفر (3/18 درصد) زیاد، 152 نفر (7/50 درصد) متوسط و 93 نفر (31 درصد) کم بوده است. اکثر شاخص‌های ساختاری گزارش صبحگاهی با میزان بهره‌مندی مخاطبین ارتباط معناداری داشتند( 05/0p < ).نتیجه‌گیری: علی‌رغم انطباق ساختار برنامه‌های گزارش صبحگاهی در بخش‌های داخلی دانشگاه علوم پزشکی تهران با بیشتر نتایج مطالعات مشابه، لازم است برای بالا بردن حد بهره‌مندی فراگیران از این برنامه‌ها تلاش بیشتری انجام شود.