سبک‌های یادگیری و ارتباط آن با آمادگی برای یادگیری خودراهبر در بین دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی مشهد

مقدمه: با توجه به تغییرات روند توسعه رشته‌های مامایی و پرستاری، خودراهبری در یادگیری در دو تا سه دهه اخیر در آموزش پرستاری و مامایی مورد توجه قرار گرفته است. همچنین یکی از عوامل موثر دریادگیری دانشجویان، سبک‌های یادگیری آنان است. هدف این پژوهش تعیین اولویت‌بندی سبک‌های یادگیری و نقش آن بر یادگیری خودراهبر دانشجویان دختر و پسر دانشکده پرستاری و مامایی مشهد است.روش‌ها: جامعه آماری در این پژوهش توصیفی همبستگی شامل دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد (550 نفر) بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای نسبی، نمونه‌ای به حجم 214 نفر (27% مرد و 73% زن) انتخاب شد. برای گردآوری داده‌ها، از پرسشنامه‌های سبک‌های یادگیری کلب و آمادگی برای یادگیری خودراهبر فیشر استفاده شد. برای تحلیل داده‌ها از روش‌های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار)، و آزمون‌های t-test, manova , anova, x2 استفاده شد.نتایج: نرخ بازگشت پرسشنامه‌ها 87% بود. میانگین و انحراف معیار نمره خود راهبری در بین دانشجویان دارای سبک‌های یادگیری واگرا، انطباق یابنده، جذب کننده و هم‌گرا به ترتیب عبارت بود از: 23/30±12/177، 90/21±75/176، 95/18±33/176، 55/17±14/186. البته بر اساس آزمون anova این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود. آزمون خی دو تفاوت معناداری را در فراوانی سبک غالب یادگیری در کل دانشجویان نشان داد، اما فراوانی سبک غالب یادگیری در بین دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنادار نبود. همچنین نتایج آزمون t مستقل و manova نشان داد که تفاوت میانگین نمره کل خود راهبری دانشجویان دختر و پسر و نیز میانگین زیرمقیاس‌های آن معنادار نبود.نتیجه‌گیری: اولویت اول درصد قابل توجهی از دانشجویان سبک یادگیری جذب‌کننده بود. همچنین با توجه به عدم تفاوت‌های جنسیتی در سبک‌های یادگیری و خودراهبری، انطباق و سازگاری روش‌های یاددهی با این مشخصه‌های یادگیری در دانشجویان پیشنهاد می‌گردد.