اعتباریابی مقیاس آمادگی برای خودراهبری در یادگیری گاگلیلمینو(SDLRS) در بین دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی

مقدمه: اگر اساتید به رشد و پرورش توانمندی‌های یادگیری مداوم دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی علاقمند باشند، به ابزاری معتبر و پایا جهت سنجش آمادگی برای یادگیری خودراهبر آنها نیازمند هستند. هدف پژوهش حاضر سنجش پایایی و روایی سازه مقیاس آمادگی برای خودراهبری در یادگیری گاگلیلمینو بود.روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، از بین 1135 دانشجوی پزشکی و دندانپزشکی مقطع قبل از اینترنی دانشگاه آزاد اسلامی واحدهای نجف‌آباد و خوراسگان در سال تحصیلی 88-1387 و به روش نمونه‌گیری تصادفی منظم، 355 دانشجو مقیاس آمادگی برای خودراهبری را که دارای 58 گویه و هشت خرده مقیاس بود تکمیل کردند. داده‌های خام به وسیله نرم‌افزار آماری لیزرل و با اجرای آزمون‌های توصیفی و استنباطی، از جمله ضریب آلفای کرونباخ، همبستگی اسپیرمن- براون، گاتمن و تحلیل عاملی تاییدی تحلیل شد.نتایج: تحلیل عامل تاییدی، مقیاس 58 گویه‌ای یادگیری خودراهبر را در هشت عامل گشودگی بر روی فرصت‌های یادگیری، خودپنداره به عنوان یک فراگیر اثربخش، ابتکار و استقلال در یادگیری، مسوولیت‌پذیری برای یادگیری شخصی خویش، عشق به یادگیری، خلاقیت، جهت‌گیری و قابلیت استفاده از مهارت‌های پایه مطالعه، و حل مساله، با استناد به شاخص‌های برازندگی قابل قبول به وضوح از یکدیگر تفکیک کرد (از0 تا 08/0= ریشه میانگین مجذور باقیمانده‌ها (rmr) و 063/0= ریشه خطای میانگین مجذورات تقریب (rmsea) و 000/0 تا 003/0= p و0 تا 81/86=2?). نتایج موید آن بود که هر هشت عامل این مقیاس از ضرایب همسانی درونی بالایی برخوردار است و پایایی برای کل پرسشنامه 94/0 به دست آمد.نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از آن بود که مقیاس آمادگی برای یادگیری خودراهبر گاگلیلمینو، ابزاری روا و پایا به منظور تشخیص توانمندی‌ها، مهارت‌ها و نگرش‌های یادگیری خودراهبر دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی است.