یاددهی و یادگیری در گروه‌های کوچک

در دهه‌های اخیر تلاش زیادی در راستای ارایه تعریف دقیق از شیوه آموزش در گروه کوچک شده است و بسیاری از متخصصان بر این باورند که این روش یکی از سخت‌ترین و استادانه‌ترین تکنیک‌های آموزشی است؛ که در آن علاوه بر هدف اصلی از آموزش دانشجویان، یعنی تشویق آنها به تفکر، معلم باید یک سری اهداف فرعی برای عبور فراگیران از مرحله فکر به عمل نیز مد نظر قرار دهد. به بیان دیگر ماهیت بین فردی و تعاملی گروه‌های کوچک، این شیوه را به یک روش چالش بر انگیز و مناسب برای درگیرکردن دانشجویان در فرایند یادگیری تبدیل نموده است. با این حال، نه تنها معلمان برای کاربرد این شیوه در تدریس باید آموزش ببینند، بلکه دانشجویان نیز باید یاد بگیرند که چگونه در گروه‌های کوچک فعالیت کنند. از طرف دیگر در جامعه کنونی مسایلی چون افزایش چشم‌گیر تعداد دانشجویان با زمینه‌ها، ریشه‌ها و فرهنگ‌های متنوع و بین‌المللی شدن و جهانی شدن دانشگاه‌ها، سبب پررنگ‌تر شدن نیاز به برنامه‌های درسی متنوع و جامع، که در آن‌ها علاوه بر محتوای یادگیری به چگونگی یادگیری دانشجویان نیز توجه شود، گردیده است. در این میان شیوهگروه کوچک به عنوان ابزاری جهت پرورش فعالیت‌های دانشجویی و تقویت یادگیری مشارکتی، نقش بسزایی دارد. موفقیت در کاربرد شیوه گروه کوچک، مانند هر فعالیت آموزشی دیگر، نیاز به برنامه‌ریزی دارد؛ لیکن برخی از مدرسین به خاطر ماهیت باز، آزاد و ظاهراً غیررسمی یادگیری در گروه کوچک، از برنامه‌ریزی برای آن سر باز می‌زنند و یا این که کاربرد این شیوه را رواج هرج و مرج و بی‌قاعدگی می‌دانند. حال آن که فراگیران باید در پشت ظاهر غیررسمی این روش، مجموعه شناخته شده‌ای از قوانین گفته و ناگفته را مراعات‌کنند.در این مقاله، بعد از اشاره به بستر و بافت این شیوه و معرفی ویژگی‌های گروه کوچک، به لزوم برنامه‌ریزی برای آن پرداخته می‌شود و مراحل توسعه گروه و هدایت و مدیریت آن، و همچنین ماهیت یاددهی-یادگیری در گروه توضیح داده می‌شود؛ و در ادامه مهارت‌های مورد نیاز معلم و فراگیر برای یاددهی و یادگیری و روش‌های مختلف تدریس در گروه کوچک، و سایر شرایط مورد نیاز برای تدریس در گروه کوچک مانند اندازه گروه و فضای آموزشی و در نهایت کاربرد گروه کوچک در آموزش بالینی و پزشکی ارایه می‌گردد.