درک خودکارآمدی دانشجویان رشته‌های توان‌بخشی از شایستگی بالینی و مقایسه آن با ارزشیابی مربیان بالینی

مقدمه: ارتباط نزدیک بین شایستگی بالینی و مفهوم کیفیت مراقبت باعث شده است شایستگی بالینی در ارزشیابی دانشجویان رشته‌های آموزشی علوم پزشکی، از جایگاه منجصر به فردی برخوردار باشد. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه درک خودکارآمدی دانشجویان نسبت به شایستگی بالینی در آغاز و پایان دوره آموزش بالینی و مقایسه آن با ارزیابی مربیان از قابلیت‌های بالینی دانشجویان انجام گرفت.روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- همبستگی و مقطعی است که بر روی کلیه دانشجویان رشته‌های فیزیوتراپی، کاردرمانی، گفتاردرمانی و مددکاری دانشگاه علوم بهزیستی و توان‌بخشی به روش سرشماری به اجرا در آمد. داده‌ها در دو مقطع از برنامه آموزشی یعنی ترم چهارم و ترم هشتم از طریق پرسشنامه محقق‌ساخته جمع‌آوری گردید. داده‌ها با آزمون‌های آماری t مستقل و آنالیز واریانس، تحلیل شدند.نتایج: میانگین نمره درک خودکارآمدی از شایستگی بالینی برای دانشجویان تمام رشته‌ها در محدوده متوسط (100-51) بود. میانگین نمره درک خودکارآمدی کلی دانشجویان تمامی رشته‌ها در ترم هشتم بطور معنی‌داری بیشتر از ترم چهارم بود. ضریب همبستگی بین ارزیابی مربیان و درک خودکارآمدی بالینی دانشجویان در حد 04/0=r و غیر معنی‌داربود.نتیجه‌گیری: خود ارزیابی دانشجویان نسبت به شایستگی بالینی می‌تواند اطلاعات ارزشمند و مکملی را در ارزشیابی دانشجویان علوم پزشکی فراهم آورد. تنظیم اهداف آموزشی متناسب با نیاز دانشجویان و هماهنگ با نظر اساتید و اتخاذ راهبردهای کیفی ارزشیابی آموزشی با تاکید بر درک خودکارآمدی دانشجویان می‌تواند منجر به ارتقای کیفی فرایندهای آموزشی دانشگاهی گردد.