آموزش بر پایه حل مساله: تجربه یک شیوه جدید آموزش در دندان‌پزشکی

مقدمه: با عنایت به ضرورت درگیری فعال دانشجویان دندان‌پزشکی در یادگیری مباحث درمانی و به منظور تعمیق هر چه بیشتر یادگیری آنان، این مطالعه با هدف ارزیابی روش آموزش برپایه حل مساله و مقایسه آن با روش‌های تدریس سنتی در درس ارتودنسی دانشجویان دندان‌پزشکی انجام شد.روش‌ها: این مطالعه به صورت مداخله‌ای در 64 دانشجوی سال پنجم دندان‌پزشکی در سال 87-1386 انجام شد. پس از انتخاب و توجیه اساتید گروهیار، یک راهنما برای یکنواخت‌سازی شیوه اجرا در اختیار آنان قرار گرفت. پس از توجیه دانشجویان در مورد روش آموزش بر پایه حل مساله، گروه‌ها مشخص شدند. مراحل چهارگانه آموزش بر پایه حل مساله اجرا گردید. یک پیش‌آزمون برای ارزیابی نگرش و میزان رضایت‌مندی آنان از روش تدریس سنتی سخنرانی به عمل آمد. یک پس‌آزمون، میزان نگرش و رضایت‌مندی آنان از روش به کار رفته را ارزیابی کرد. حیطه‌های این روش با مقیاس لیکرت پنج‌تایی سنجیده شد. تجزیه و تحلیل نتایج با استفاده از نرم‌افزار spss، آمار توصیفی و استنباطی انجام گرفت.نتایج: معدل نمرات کسب شده از سقف پنج، در حیطه سازمان‌دهی مطالب (75/0±41/3)، انگیزه درونی (7/0±41/3)، حیطه تناسب تکالیف (53/0±38/3) و حیطه تناسب روش ارزشیابی (17/1±67/3) بود. میانگین نمره رضایت 14 از 20، موافقت بالاتر از حد متوسط را نشان داد.نتیجه‌گیری: روش آموزش بر پایه حل مساله در تدریس دانشجویان دندان‌پزشکی، با تقویت انگیزه درونی دانشجو و افزایش کیفیت آموزش و یادگیری پایدار، می‌تواند مفید باشد.