ﺗﺠﺎرب اعضای هیات‌علمی طب اورژانس از آموزش در محیط بالینی:مطالعه کیفی

مقدمه: ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎزی ﻓﺮﺻﺖ های یﺎدﮔﯿﺮی ﺑﺮای داﻧﺸﺠﻮیﺎن، ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ در آﻣﺎده ﺳﺎزی آنﻫﺎ ﺟﻬﺖ به کارگیری داﻧﺶ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪه در ﺑﺎﻟﯿﻦ دارد. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ پیچیدگی های اخیر ﻣﻮﺟﻮد در آﻣﻮزش ﺑﺎﻟﻴﻨﻲ، ﺗﺄﺛﻴﺮﭘﺬﻳﺮی آن از ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺤﻴﻄﻲ، ﺗﻐﻴﻴﺮات اخیر در ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺎﻟﻴﻨﻲ و ﻧﻘﺶ های ﭼﻨﺪﮔﺎﻧﻪ اﻋﻀﺎی ﻫﻴﺄت ﻋﻠﻤﻲ ﺑﺎﻟﻴﻨﻲ، ﻟﺰوم ﺑﺮرﺳﻲ اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪه ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺟﺎﻣﻊ اﺣﺴﺎس گردید. ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﻫﺪف ﺗﺒﯿﯿﻦ ﺗﺠﺎرب اﻋﻀﺎی ﻫﻴﺄت ﻋﻠﻤﻲ طب اورژانس از ﻣﺤﯿﻂ آﻣﻮزش ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ. روش ها: اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ کیفی ﺑﻪ روش تحلیل ﻣﺤﺘﻮای ﻣﺮﺳﻮم انجام ﺷﺪ. داده ها ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از نمونهﮔﻴﺮی ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﻫﺪف و ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻓﺮدی ﻧﻴﻤﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎرﻣﻨﺪ ﺑﺎ اعضای ﻫﻴﺄت ﻋﻠﻤﻲ ﺑﺎﻟﻴﻨﻲ طب اورژانس دانشگاه علوم پزشکی اصفهان درﺳﺎل ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ 96-97 و ﻣﺸﺎﻫﺪه در ﻋﺮﺻﻪ ﺟﻤﻊ آوری ﺷﺪ. تجزیه و تحلیل مصاحبه ها به روش استقرایی و با کمک نرم افزار مکس کیو دا (maxqda) انجام شد. ابتدا کدهای باز استخراج گردید و بعد از چند بار مرور بر اساس تشابه معنایی در زیرطبقات دسته بندی شد و در نهایت زیرطبقات مشابه به لحاظ معنایی در طبقات اصلی قرار گرفت. نتایج: در نهایت 3 طبقه اصلی و 6 طبقه فرعی شامل ساختار و ویژگی های آموزش بخش اورژانس (حمایت مدیریت، ساختار فیزیکی)، روش های انجام استدلال بالینی (ارادی، غیرارادی)، پردازش محیط یادگیری بالینی (آموزش های رسمی، آموزش های غیررسمی) استخراج گردید. نتیجه گیری: نتایج حاصل از پژوهش حاضر می تواند به مدیران و برنامه ریزان درسی در جهت شناخت فرایند درک اعضای هیات علمی از محیط یادگیری بالینی کمک نماید. همچنین با شناخت بهتر این ادراک، زمینه برای بهبود درک اعضای هیات علمی از این محیط فراهم می شود و بدین طریق می توان دانشجویان را در جهت پرورش استعدادها و صلاحیت های شخصی و حرفه ای هدایت نمود.