تحلیل رویکردهای ‌محیط‌زیستی از منظر زبان‌شناسی ‌محیط‌زیستی(1)

زبان شناسی محیط‌‌زیستی برآن است تا نشان دهد که زبان چگونه ارتباطی با شکل دهی، حفظ و یا تخریب روابط بین انسان‌‌ها، سایر گونه‌‌های زندگی و ‌محیط‌زیست دارد. این پژوهش برآنست تا ضمن معرفی رویکردهای مطرح در زبان‌شناسی محیط‌‌زیستی به تحلیل نقش زبان در رسیدن به باسوادی اکولوژیکی، آموزش تفکر اکولوژیکی به کودکان و بزرگسالان بپردازد. در این پژوهش با روش مروری– توصیفی و با نگاهی انتقادی به تحلیل سه رویکرد مهم در این حیطه‌‌ی تحقیقاتی تلفیقی می‌‌پردازیم. سه رویکرد طبیعت‌‌شناسی زبان یا همان رویکرد موسوم به رویکرد هوگنی، رویکرد زبان شناسی زیستی و بالاخره رویکرد گفتمان‌‌شناسی محیط‌‌زیستی یا رویکرد هالیدی مطرح می‌‌شوند. تحلیل این رویکردها نشان می‌‌دهد که زبان شناسی محیط‌‌زیستی بیش از یک نگرش استعاری درباره‌‌ی ارتباط زبانی است و همچنین فقط تحلیل متونی نمی‌‌باشد که مستقیما در مورد طبیعت می‌‌باشند بلکه در واقع زبان‌شناسی محیط‌‌زیستی، تحلیل ‌محیط‌زیستی گفتمان را در بر می‌‌گیرد. نقش زبان‌شناسی محیط‌‌زیستی در تفکر اکولوژیکی کودکان مخصوصا در هویت بخشی به آنان ‌به عنوان بزرگسالان حافظ ‌محیط‌زیست حایز اهمیت است.

Analyzing Environmental Approaches From the Perspective of Ecolinguistics

Ecolinguistics intends to show how language relates with the formation, maintenance or destruction of relationships between humans, other living species and the environment. In this descriptive and critical review, we analyze three important approaches in this field of integrated research including the nature of language, the socalled Haugen approach, the biolinguistic approach, and finally the ecological discourse approach attributted to Halliday. The analysis of these approaches shows that ecolinguistics is more than just a metaphorical attitude to linguistic communication, it is not just the analysis of texts that are directly about nature, and rather ecolinguistics entails the environmental analysis of discourse. The role of ecolinguistics in children is highly important in forming their adolescent identity making them passionate environmental protectionists.