ارزیابی مولفه های فیزیکوشیمیایی مجموعه نفوذی نصرند با استفاده از ترکیب شیمی کانیها

توده گرانیتوئیدی نصرند، واقع در 40 کیلومتری جنوب شرق اردستان، دارای ترکیب گرانیت و گرانودیوریت است و دایک‌های متعددی از جنس دیوریت و گابرو در آن تزریق شده است. پژوهشهای پتروگرافی نشان می دهد، سنگهای گرانیتی و گرانودیوریتی دارای مجموعه کانیهای اصلی کوارتز، ارتوکلاز، پلاژیوکلاز، آمفیبول و بیوتیت هستند که در شرایط تقریباً تعادلی به سر می برند. دایک‌های دیوریتی و گابرویی به‌طور عمده شامل پلاژیوکلاز، آمفیبول و پیروکسن هستند. آمفیبول‌های این مجموعه کلسیک است و ترکیب آنها در سنگهای گرانیتوئیدی معمولاً از هورنبلند تا اکتینولیت تغییر می‌کند؛ در حالی که در دایک‌های دیوریتی به سمت هاستینگزیت متمایل شده است. ترکیب پلاژیوکلازها در سنگهای گرانیتوئیدی از آلبیت تا الیگوکلاز و در دایک‌های دیوریتی و گابرویی از الیگوکلاز تا بیتونیت متغیر است. پیروکسن در دایک‌ها از نوع کلینوپیروکسن است و ترکیب اوژیت دیوپسید دارد. میانگین فشار حاکم بر توده نفوذی، در هنگام جای گیری حدود ٥٤/1 کیلوبار است که با عمق حدود ٩/5 کیلومتری پوسته مطابقت دارد؛ در حالی که آمفیبول‌های موجود در دایک‌های دیوریتی، میانگین فشار تشکیل حدود ٩٦/٢ را نشان می دهند و بیانگر شکل‌گیری آن در اعماق حدود ٤/١١ کیلومتری است. میانگین دمای تبلور توده نفوذی حدود 700 درجه سانتی‌گراد و آمفیبول دایک‌های دیوریتی ٩٤٠ درجه سانتی گراد محاسبه شده است. فوگاسیته اکسیژن در ماگمای سازنده سنگهای گرانیتوئیدی و دایک دیوریتی در بالای محدوده بافر ni-nio بوده و به‌ترتیب میزان ٩/١٢ و ٥/١٠ را نشان می دهد. میزان آب ماگمای سازنده سنگهای گرانیتوئیدی و دایک دیوریتی، به‌ترتیب حدود ٦/٣ و ٦/٤ محاسبه شده است.