زبان نمادین شعر اخوان، محملی برای ارتقای قوّت بیان و تاثیر در ذهن مخاطب

تغییر مسیر نیما از رمانتیسم فردی به سمبولیسم اجتماعی، که توام با پالایش و آمیخته با تامل عمیق شاعرانه بود، موجب شکل گیری این جریان تازه (سمبولیسم اجتماعی) در شعر جدید فارسی شد. به دنبال نیما عده ای از شاگردان او که به سبب آراسته شدن شعر به ابهام هنری و عمق و چند صدایی بودن آن، تمایلی به ابراز احساسات و دریافت های خود از مسایل سیاسی و اجتماعی با وضوح و صراحت بیان نبودند، نمادپردازی را – که عبارت است از گریز از عینیت و رسیدن به ذهنیّات – وجهه همّت خود قرار دادند. شکوه و عظمت اخوان و شکوفایی استعداد هنری او مصادف با چنین مقطع حسّاس تاریخی و ادبی بود. او به دلیل آشنایی با بدعت ها و بدایع نیما و پشتوانه های عظیم مطالعاتی توانست مرز میان شعار و رمز ماندگاری و ناپایداری آثار هنری را به خوبی تشخیص دهد؛ در نتیجه وی در عرضه داشت اجتماعیّات و تاثیرات اجتماعی کوشید تا از طریق بیان نمادین، شعر خود را از افتادن در ورطه روز و روزنامگی، دور گرداند و به آن پوشش هنری بخشد.تلفیق زبان کهن خراسانی با زبان محاوره ای و نیز بیان رمزآمیز و نمادگرایانه در ستایش حسرت آلود اخوان از مظاهر فرهنگ و تمدن گذشته ایران و انتقاد از جامعه روشن فکری جدید و نیز شکاکیات و یاس و نفرت او از فضای ایجاد شده پس از شکست نهضت ملّی، تاثیر بسیار بالایی دارد. در اشعار سمبلیک اخوان – اعم از روایی و شهودی – ابهام هنری و بیان نمادین موجب می شود که نه تنها نام اشعار و اجزای آن، بلکه کل شعر قابلیت تفسیر و تاویل پذیری داشته باشد. در این میان نباید از بسامد بالا و نیز نقش محوری عناصر طبیعت، قصه های عامیانه، اسطوره ها و قهرمانان تاریخی در ایجاد شعر نمادین غفلت ورزید.