پیوند معنایی کنایات و ارتباطات غیرکلامی در شاهنامۀ فردوسی

کنایه به‌عنوان یک عنصر ادبی، دو معنای ظاهری و باطنی را به ذهن متبادر می‌کند و درک خواننده را در تعلیق می‌گذارد و دریافت او را به تعویق می‌اندازد. از منظر زیباشناسی نیز چون تصویرساز است، زیبایی هنری می‌آفریند؛ ازاین‌رو، کنایه در ادبیات جایگاه خاصی دارد و شاعران برای جلوگیری از بیان صریح و مستقیم از آن بهره‌های فراوانی برده‌اند و مقصود و مافی‌الضمیر خود را در قالب این شیوة بیانی مطرح کرده‌اند. ارتباطات غیرکلامی و زبان بدن نیز یکی از مظاهر زبان عادی و روزمره است که عنصری یاری‌گر تلقی می‌شود؛ بدین‌معنی که می‌توان رفتار غیرکلامی را در کنار ارتباط کلامی به‌کار گرفت و به کمک آن، مقصود خود را بهتر، دقیق‌تر و گاهی موثرتر به مخاطب منتقل کرد. یکی از دلایل تاثیرگذاری شگرف کنایه در کلام، ارتباط تنگاتنگ آن با رفتارهای غیرکلامی و پیوند معنایی و بستگی مفهومیِ این دو مقوله با یکدیگر است. نگارندگان در جستار حاضر با روش توصیفی‌‌تحلیلی و بر اساس شاهنامۀ فردوسی به بررسی کنایه‌های برگرفته از مفهوم رفتارهای غیرکلامی پرداخته و به این نتیجه رسیده‌اند که بخش عظیمی از کنایه‌ها، از مفهوم رفتارهای غیرکلامی اقتباس شده و میان این دو مقوله، مناسبات معناییِ درک‌پذیری وجود دارد و درک ارتباط معنایی این دو مقولۀ ادبی و زبانی، منجر به کشف ارتباط ظریفی میان زبان ادبی و زبان عادی می‌شود. رفتارهای حرکتی، حالات چهره، محیط و ظاهر فیزیکی به ترتیب پربسامدترین رفتارهایی هستند که کنایه‌های شاهنامه از آن‌ها دریافت شده است

semantic link of allusions and non-verbal communication in ferdowsi’s shahnameh

irony, as a literary element, brings to mind two external and internal meanings and leaves the reader’sirony, as a literary element, brings to mind two external and internal meanings and leaves the reader’s understanding in suspense and postpones his reception. from the point of view of aesthetics, because it creates images, it creates artistic beauty; therefore, irony has a special place in literature, and poets have taken advantage of it in order to avoid direct and explicit expression, and they have presented their intention and objectivity in the form of this expression. non-verbal communication and body language is also one of the manifestations of normal and everyday language, which is considered a helpful element; this means that non-verbal behavior can be used along with verbal communication, and with its help, one can convey one’s intention to the audience better, more accurately and sometimes more effectively.various reasons can be listed for the great influence of irony in words, one of which is the close connection of irony with non-verbal behaviors and the semantic connection and conceptual dependence of these two categories. in the present essay, the author investigated the ironies derived from the concept of non-verbal behaviors with a descriptive-analytical method and a case study of ferdowsi’s shahnameh and came to the conclusion that a large part of the ironies was adapted from the concept of non-verbal behaviors and there are comprehensible semantic relationships between these two categories and understanding the semantic relationship between these two categories of literature and language leads to the discovery of a subtle relationship between literary language and ordinary language. movement behaviors, facial behaviors, environment and physical appearance are respectively the most frequent behaviors from which allusions in the shahnameh have been received.