مولانا و افزودن ی به کلمات مختوم به مصوت کشیده ی

افزودن انواع پسوند «ی» به کلماتی که با مصوّت کشیده «ی» پایان می‌گیرند، حالت نامتعارفی در تلفّظ ایجاد می‌کند. با آنکه گونه‌ای پرهیز از این رخداد آوایی وجود داشته، فارسی دری از دیرباز تا امروز شواهدی از این پدیده را نشان می‌دهد. در شعر مولانا این شواهد نه‌تنها چشمگیرند، بلکه بیشتر در شکل آشنایی‌زدایی‌هایی نمایان می‌شوند که از تمایز وتاکید نشان دارند. بدین شیوه او یک ناهنجاری آوایی را در قلمرو هنجارهای زیبایی‌شناختی خاص خود جای می‌دهد. از سویی، از این تشخّص سبکی، نشانه‌ای می‌آفریند که از ویژه بودن تجربه‌ها و لحظه‌هایی حکایت می‌کند که از آن‌ها سخن می‌آورد. بدین سان، از پدیده‌ای صوری و صوتی تا دلالت‌های باریک عرفانی راه می‌گشاید. باید یادآوری کرد این نوشتار، گزارش پژوهش بسیار گسترده‌تری است که طی چند سال و برپایه شواهد پرشمار مولانا و شعر و نثر فارسی فراهم آمده که در آینده منتشر خواهد شد.

Rumi and Adding i Suffixes to Words Ending in the [i] Vowel

Adding i suffixes to words ending in the [i] vowel creates an odd pronunciation. Although there has been a tendency to avoid this phonetic occurrence, Dari Persian has shown evidences of this phenomenon for a long time. In Rumi’s poetry, these pieces of evidence are abundant and appear more as forms of defamiliarization that show distinction and emphasis. In this way, he places a phonetic anomaly in the realm of his aesthetic norms. On the other hand, this stylistic distinctive creates a sign indicating the uniqueness of his experiences and the moments he talks about. In this way, it paves the way from formal and phonetic phenomena to narrow mystical significations. It should be noted that this article is a report on a much broader research that has been prepared over the years based on the numerous shreds of evidence in Rumi’s works and Persian poetry and prose that will be published in the future.