تبیین غلبه صنایع بیانی و بدیعی بر معانی نحو در شکل گیری نظام بلاغی رساله اخلاق السلطنه وصاف شیرازی

نظام بلاغی متون منثور پسامغولی غالباً تفاوت آشکاری با متون منثور پیش از حمله مغول دارد؛ به این ترتیب که معمولاً معانی نحو، چارچوب بلاغی متون پیشامغولی را تشکیل می‌دهد و در مقابل، بیان و بدیع، ساختار بلاغی متون پسامغولی را. این تفاوت بیش از هر چیز به رسالت متون در نظر نویسنده و انتخاب یک دستگاه زیبایی‌شناختی متناسب با آن رسالت برمی‌گردد. شگردهای بیانی و بدیعی برخلاف هنرسازه‌های معانی نحو، تناسبی با رسالت اصلی متون نثر که انتقال معنا به مخاطب است ندارد و انتخاب چنین رویکرد بلاغی‌ای از سوی نویسنده، بیانگر این است که متون نثر فارسی پس از حمله مغول، با بحران معناسازی عمیقی روبه‌رو هستند، تا آنجا که لفّاظی و صنعت‌محوری بر متن حاکم شده ‌است. این پژوهش در پی آن است که با تبیین رویکرد بیان و بدیع‌محور در رساله اخلاق‌السلطنه، چرخش بلاغی متون منثور فارسی را از معانی نحو به‌سوی بیان و بدیع بر مبنای تحلیل نمونه‌های مشخّص نشان دهد.

The Explanation of the Dominance of Figurative Language and Oratory over the Rhetoric of Syntactic in Forming the Rhetoric in Akhlagh _al_saltaneh by Vassaf Shirazi

The rhetorical system of prose texts written after the Mongol invasion often differs completely from the texts written before that; the rhetoric of syntactic often makes the rhetorical frame of the preMongolian texts and, in contrast, figurative language and oratory make the rhetorical structure of postMongolian texts. This difference is most of all related to the purpose of the text according to the author’s view and the choice of an appropriate aesthetic system. Unlike the artistic structures of rhetoric of syntactic, the techniques of figurative language and oratory are not compatible with the main purpose of prose texts which is to convey meaning to the reader. Choosing such a rhetorical approach by the author shows that postMongolian Persian prose texts have faced a serious crisis in making sense to the extent that verbiage has dominated the texts. This research aims to investigate the rhetorical shift in prose texts from the rhetoric of syntactic towards figurative language and oratory based on the analysis of specific examples.