نقد بلاغیِ هدایه‌المتعلّمین فی‌الطّب (نخستین فرزندنامه‌ در باب پزشکی)

نقد بلاغی یکی از انواع نقد است که به چگونگی استفادۀ آگاهانۀ فرستنده از زبان یا هر نماد دیگر، پاسخ گیرنده و موقعیت یا بافتی که ارتباط در آن برقرار می‌شود، می‌پردازد. اثر ادبی یا غیرادبی هنگامی به پروردگی می‌رسد که خاصیت اقناعی داشته باشد و اثری موفق است که در زمینۀ خاص مورد نظر، بیشترین تاثیر را بگذارد. فرزندنامه‌نویسی،‌ یکی از گونه‌های ادبیات تعلیمی است که پیشینه‌ای کهن دارد. آموزش اصول بهتر زیستن، اخلاق، پزشکی، سیاست، نجوم، دین و... به فرزندان از گذشته های دور تاکنون دغدغه پدران و مادران بوده است و به صورت کتبی (نامه، کتاب) و شفاهی صورت می‌گرفته است. هدایه‌ المتعلّمین فی‌ الطّب، نخستین فرزندنامۀ پزشکی به زبان فارسی است که نویسنده، آن را به خواهش پسرش نگاشته است. اخوینی در مقدّمۀ کتاب با صراحت بیان می‌کند که این اثر را برای تعلیم علم پزشکی به روشی آسان به مبتدیان نوشته است. با توجه به قدمت این اثر و نیز غرض نویسنده که تاثیر گذاری (بلاغت) بر مخاطب خاص است، به نظر می‌رسد این کتاب می‌تواند نمونه‌ای مناسب برای تحلیل بلاغی باشد. روش تحقیق این جستار، توصیفی تحلیلی است که با رویکرد نقد بلاغی انجام شده است. نتایج حاصل از این بررسی نشان می‌دهد که نویسندۀ این اثر با بهره‌گیری از شگردهای بلاغی، تشبیه‌های محسوس، ذکر مثال، آوردن اَشکال، بیان تجربه‌های شخصی، توجه به مقتضای حال و مقام، پرهیز از درازگویی‌های بی‌فایده، به‌کارگیری وجه خطابی و امری، داشتن لحن انتقادی و صادقانه و... توانسته است به هدف خود برسد و از انجام تعهّد نگارش کتابی آسان و سبک به اندازۀ توان مبتدیان، برآید.

Rhetorical Critique of Hedayatol Motealemin fi Teb (The first child letter about medicine)

Rhetorical critique is one type of critique dealing with how the sender uses the language or any other symbol intentionally, the respondent and the location or context in which the communication is made. When a literary or nonliterary work comes to being that has a persuasive effect and a work is called successful which has the greatest effect on the particular subject matter. Child letter is a type of didactic literature with an ancient background. The teaching of principles for better life in society, ethics, medicine, politics, astronomy, religion and so on are those teachings that dedicated fathers have left for their children in the oral form or sometimes in the form of letter and book from previous periods up to now. Hedayatol Motealemin fi Teb is the first book of child letter about medicine in Persian that the writer wrote it by his son’s request and clearly states that it was written for teaching medicine to beginners in an easy way. Given the importance of this work and having specific audience and subject, it is a suitable example for rhetorical analysis. Using tangible similes, examples, forms, personal experiences, paying attention to the current state, avoiding the useless verbalization, vocative and imperative face, having a critical and honest tune, Akhaveini could achieve his goal and fulfill his obligation for writing an easy and simple book for beginners.