بن مایه های نمادین در شعر سهراب سپهری

در کنار تشخیص و حس‌آمیزی، نماد، یکی از ویژگی‌های برجسته و مهم لایه بلاغی سبک سهراب سپهری است. برخی از نمادها به دلیل تکرار، به مشخّصه‌ای قابل توجه تبدیل شده‌اند و در شعر او بن‌مایه یا موتیف محسوب می‌شوند. طبق بررسی‌های سبک‌شناختی، واژه‌های «آب»، «نور و روشنی»، «تنهایی»، «تهی»، «هیچ»، «نیلوفر»، «سیب»، «شقایق» و رنگ «سبز و آبی» بن‌مایه‌های نمادین هشت کتاب هستند. این نمادها برگرفته از سه بخش طبیعت،‌ ذن بودیسم و اسطوره‌اند و تازگی و ابتکار را در شعر سهراب نشان می‌دهند. مقاله حاضر می‌کوشد پس از تعریف نماد و بن‌مایه، با روش توصیفی تحلیلی به بررسی این بن‌مایه‌های نمادین بپردازد و معنای مشخّص و دقیق آن‌ها را در شعرهای مختلف، طبق بافت شعر بیان کند.

Symbolic Motif on Sepehri’s Poems

In line with personification and synesthesia, symbol is a significant characteristic of rhetorical level of Sohrab Sepehri’s style. By means of iteration, some of the symbols have been converted to an important and remarkable characteristic and are considered as motif. According to stylistical  investigations, words as “water, light and illumination, loneliness, void, nothing, lotus flower, apple, anemone flower, green and blue color” are symbolic motifs of “Hasht ketab”.   These symbols are extracted from three parts; nature, Zenbuddhism  and myth by which freshness and innovation are demonstrated in Sohrab Sepehri’s poem. After defining symbol and motif  in this article, symbolic motifs will be investigated by means of descriptiveanalytical method, and according to poem’s contexture, the specific and accurate meaning of them will be expressed in different poems.