معرفی و مقایسه دو روش تداخل‌سنجی راداری مبتنی بر پراکنش‌کننده دایمی به‌منظور اندازه‌گیری فرونشست زمین (مطالعه موردی: جنوب غربی دشت تهران)

روش‌های سنتی و نوین تداخل‌سنجی راداری با اینکه در برآورد جابه‌جایی بسیار توانمندند، اما به دلیل پاره‌ای محدودیت‌ها، قادر به پایش جابه‌جایی در مناطق عاری از عوارض دست‌ساز بشری با نرخ جابه‌جایی بالا با دسترسی تصاویر راداری با نمونه‌برداری زمانی مناسب نیستند. لذا در این مقاله دو روش جدید به منظور بهبود الگوریتم تداخل‌سنجی راداری مبتنی بر پراکنش‌کننده‌های دایمی (روش‌های جدید) در برآورد جابه‌جایی در مناطق خارجی شهری با نرخ جابه‌جایی بالا با رفتار نسبتاً خطی ارایه شده است. روش نخست، تلفیقی از دو روش جدید stamps (stanfford method for persistent scatterer) و depsi (delft implementation of persistent scatterer interfermetry) و روش دوم بهبودی بر روش stamps است. هدف عمده در دو روش، بهبود عملکرد بازیابی فاز پیکسل‌های پراکنش‌کننده دایمی است که با روش stamps انتخاب شدند. هدف اصلی مقاله، مقایسه عملکرد این دو روش در منطقه واقع در خارج شهر و با رفتار جابه‌جایی سریع است، به همین دلیل منطقه‌ای با حداکثر سرعت جابه‌جایی در جنوب غربی دشت تهران تحت تاثیر پدیده فرونشست به منظور بررسی انتخاب شد. پس از اجرای هر دو روش مورد مطالعه در این منطقه با استفاده از داده‌های مسیر 149، نتایج با نقشه نرخ جابه‌جایی متوسط استخراجی از روش تداخل‌سنجی راداری سنتی و با استفاده از داده‌های مسیر 378 مقایسه شد. نتایج نشان داد که روش افزایش کارایی الگوریتم stamps، با وجود سرعت عملکرد بالاتر تحت تاثیر خطای بازیابی فاز بیشتری قرار دارند و در نتیجه صحت نتایج حاصل از آن کمتر است. کلید‌واژه‌ها: تداخل‌سنجی راداری، پراکنش‌کننده دایمی، فرونشست، الگوریتم بهبود‌یافته مبتنی بر پراکنش‌کننده‌های دایمی، روش افزایش کارایی الگوریتم stamps.