بررسی کمّی و کیفی پارک‌های شهر ساری، با استفاده از مدل AHP فازی

امروزه تحولات تکنولوژی و صنعتی شدن شهرها، موجب دگرگونی‌های اساسی و عمده‌ای در اکولوژی شهری شده و به تخریب شدید محیط زیستِ سکونتگاه‌ها دامن زده و در بردارنده پیامدهای ناگواری در زندگی انسان‌ها و جوامع‌شان بوده است. مهم‌ترین و در عین حال ساده‌ترین راه تعدیل این پیامدها و آسیب‌های زیست‌محیطی، توسعه پارک‌ها و فضاهای سبز است. کاربری‌هایی چون فضای سبز شهری و پارک‌ها در زمره کاربری‌هایی هستند که توزیع و پراکنش آنها در سطح شهر بسیار بااهمیت و سودمند است. شهرِ ساری با مساحت 52/28 کیلومترمربعی و جمعیت 261293 نفری، دارای 8 پارک عمومی با سرانه 39/0 مترمربع برای هر نفر است، که این رقم اختلاف آشکاری با سرانه استاندارد تعیین‌شده دارد. از سویی، با این تعداد پارک و با توجه به تعداد محله‌ها، مشخص می‌گردد که این شهر به لحاظ طبقه‌بندی پارک‌های شهری، فاقد پراکنش سلسله‌مراتب فضای سبزِ مناسب است و با رشد روزافزون جمعیت در این شهر، توجه به توسعه و احداث پارک‌ها امری ضروری به نظر می‌رسد. در این پژوهش ضمن بررسی کمّی و کیفی پارک‌های شهر ساری، به مکان‌یابی پارک‌های محله‌ای با استفاده از مدل ahp فازی (fahp) در محیط gis پرداخته می‌شود. بدین منظور پس از شناسایی پارامترها و معیارهای موثر در مکان‌یابی پارک‌های شهری و با تکمیل پرسش‌نامه به‌وسیله کارشناسان و متخصصان خبره، به کمک مدل سلسله‌مراتبی فازی وزن هر یک از معیارهای موثر محاسبه شد و سپس اینها در محیط gis با یکدیگر تلفیق شدند. در نهایت با هم‌پوشانی لایه‌های اطلاعاتی و تطبیق آنها با کاربری‌های موجود، نقشه شایستگی مناطق شهر ساری براساس پهنه‌های «بسیار مناسب، مناسب، و نامناسب»، برای احداث پارک‌های محله‌ای مشخص شدند. نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهند که 5/18 درصد از مساحت شهر برای احداث پارک در واحد محله بسیار مناسب است، 7/33 درصد مناسب است، و 8/47 درصد دربردارنده محدودیت‌هایی برای ساخت پارک محله‌ای است. کلید‌واژه‌ها: پارک، ساری، سلسله‌مراتبی فازی، gis.