طبقه‌بندی نظارت‌شده لندفرم‌های ژیومورفولوژیکی مناطق خشک با استفاده از پارامترهای ژیومورفومتریک (نمونه موردی: منطقه مرنجاب)

با توجه به اهمیت مطالعه لندفرم‌ها و پراکنش فضایی آنها در ژیومورفولوژی و سایر علوم محیطی، در این مقاله روشی کمّی با استفاده از پارامترهای مورفومتریک حاصل از مدل رقومی ارتفاع برای طبقه‌بندی لندفرم‌های مناطق خشک ارایه شده است. پارامترهای ژیومورفومتریک استفاده شده شامل شیب، انحنای پروفیل، انحنای طولی و انحناهای حداقل و حداکثر هستند که برای تشخیص ویژگی‌های مورفومتریک و شکلی لندفرم‌ها مناسب‌اند و تا حد زیادی نیز با فرایندهای ژیومورفولوژیکی سروکار می‌یابند. نقشه پارامترهای ژیومورفومتریک در ساختار رستری و با استفاده از مدل رقومی ارتفاع srtm در منطقه کویر مرنجاب به‌دست آمد و طبقه‌بندی با استفاده از روش طبقه‌بندی نظارت شده حداکثر شباهت (mlc) و نمونه‌های آموزشی برداشت شده از لندفرم‌های منطقه مطالعاتی انجام شد. نتایج به‌دست‌آمده از این طبقبه‌بندی، لندفرم‌های منطقه را در هفت کلاس مخروط‌‌‌افکنه، تپه‌های ماسه‌ای مختلط، عرضی و برخان، تیغه سنگی، تپه سنگی و پلایا نشان می‌دهد؛ به‌ طوری‌ که پلایا بیشترین گسترش را در منطقه دارد. نتایج ارزیابی آماری کلاس‌های لندفرمی نیز با سه پارامتر حداقل و حداکثر و میانگین ارایه شده است. به علاوه، ارزیابی دقت طبقه‌بندی با استفاده از نقشه پایه ژیومورفولوژی منطقه مرنجاب انجام گرفته است و نتایج نشان می‌دهند که دقت کلی طبقه‌بندی حدود 81 درصد و شاخص کاپا برابر 73/0 است. کلید‌واژه‌ها: ژیومورفومتری، لندفرم، طبقه‌بندی نظارت‌شده mlc، مرنجاب.