ارایه مدلی GIS مبنا برای برنامه‌ریزی کاربری اراضی منطقه‌ای (منطقه مورد مطالعه: شهرستان برخوار و میمه)

تاثیر پویای عوامل مختلف محیطی و اقتصادی و اجتماعی در مقیاس‌های مختلف مکانی و زمانی، برنامه‌ریزی کاربری اراضی منطقه‌ای را به فرایندی پیچیده بدل ساخته است. هدف از انجام این تحقیق، تکوین و توسعه مدلی جدید برای برنامه‌ریزی انواع کاربری اراضی منطقه‌ای با استفاده از مدل‌سازی تعامل بین تناسب سرزمین در سطح بزرگ‌مقیاس و تقاضای کاربری‌ها در سطح کوچک‌مقیاس است. ارزیابی یکپارچه تناسب سرزمین در قالب تولید و تلفیق نقشه‌های معیار شامل توان اکولوژیکی، تاثیر همسایگی، دسترسی و محدودیت با به‌کارگیری روش‌های هوشمند و تصمیم‌گیری چندمعیاره در محیط gis مدل‌سازی شد و مساحت مورد نیاز کاربری‌های مختلف به تفکیک واحدهای تقاضا با استفاده از رگرسیون آماری داده‌های موجود تعیین گردید. مدل توسعه داده شده با استفاده از داده‌های مربوط به دو دهه اخیر شهرستان برخوار و میمه واقع در استان اصفهان مورد ارزیابی قرار گرفت و فرایند تخصیص برای کاربری‌های سکونتگاه شهری، سکونتگاه‌ روستایی، صنعت و کشاورزی در سال‌های 1395 و 1400 انجام گرفت. نتایج این امر بیانگر آن است که در مدل‌سازی برنامه‌ریزی کاربری اراضی منطقه‌ای، در نظر گرفتن ارزیابی یکپارچه تناسب سرزمین، تقاضای کاربری‌ها و قوانین تغییر کاربری به صورت همزمان ضروری است. نتایج این تحقیق، سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان را در خصوص برنامه‌ریزی اسکان جمعیت و استقرار فعالیت‌ها در فضا کمک می‌کند.