بررسی عدالت مکانی در دسترسی به شبکه حمل‌ونقل ریلی درون‌شهری با استفاده از ضریب جینی و منحنی لورنز تا افق 1410 (منطقه مورد مطالعه: شهر اصفهان)

یکی از مهم‌ترین مدهای حمل‌ونقل عمومی شبکه حمل‌ونقل مترو است که تاثیر بسزایی در کاهش ترافیک و آلودگی هوا دارد. ازدیگرسو، با توجه به هزینه‌های سرسام‌آور راه‌اندازی شبکه مترو، توسعه مرحله‌به‌مرحله با بهره‌برداری از یک خط و اجرای خطوط دیگر به‌دست مدیران شهری مورد توجه است. بنابراین، هدف از این تحقیق بررسی میزان دسترسی به شبکه متروی اصفهان در افق 1410، با رویکرد عدالت مکانی، از دو جنبه افقی و عمودی در پنج طبقه اجتماعی، با استفاده از شاخص‌های ضریب جینی، منحنی لورنز، شاخص سطح سرویس (عرضه) حمل‌ونقل همگانی و دسترسی است. آنچه این تحقیق را از دیگر پژوهش‌های مشابه متمایز می‌نماید بررسی وضعیت دسترسی به شبکه هریک از خطوط مترو و در نهایت، تمامی خطوط و برآورد رشد جمعیت تا افق 1410 است که نقش موثری در تصمیم‌گیری برنامه‌ریزان شهری، به‌منظور توسعه دیگر مدهای حمل‌ونقل شهری ایفا می‌کند. نتایج این تحقیق نشان داده که ضرایب جینی، در دسترسی به شبکه مترو در شهر اصفهان، در بررسی عدالت افقی از عدالت عمودی بیشتر است که این نکته از بی‌عدالتی بسیار در توزیع دسترسی گروه‌های حساس و نیازمند اجتماعی به شبکه مترو خبر می‌دهد؛ به‌طوری‌که ضریب جینی در دسترسی شهروندان به تمامی خطوط، در عدالت افقی، برابر با 0.42 و در عدالت عمودی، در پنج طبقه شامل افراد بیشتر از شصت سال، کمتر از پانزده سال، فاقد ماشین شخصی، مهاجران، خانوارهای با مساحت سکونت کمتر از پنجاه مترمربع به‌ترتیب برابر با 0.45، 0.49، 0.5، 0.54 و 0.6 است.

The Access to the City’s Rail Transport Network Using the Gini Index and Curve Lorenz in Horizon 2031

One of the most important modes of public transport is the metro transport network, which has a significant impact on reducing traffic and air pollution. On the other hand, due to the exorbitant costs of setting up the metro network, stepbystep development with the operation of one line and the implementation of other lines is of interest by urban managers. Therefore, the aim of this study is to investigate the extent of access to Isfahan metro network in the horizon of 1410 with the spatial equity approach from both horizontal and vertical aspects in 5 social classes using Gini coefficient indicators, Lorenz curve, service (supply) level index of public transportation and access. What distinguishes this research from the other similar studies is the investigation of access to the network of each metro line and finally all the lines and the estimation of population growth up to the horizon of 1410, which plays a significant role in the decisions of urban planners to develop other modes of urban transportation. The results of this study showed that Gini coefficients in access to the metro network in Isfahan in the study of horizontal equity are higher than the vertical equity, which shows a great injustice in the distribution of access of sensitive and needy groups to the metro network. So that the Gini coefficient in citizen’s access to all lines in horizontal equity is 0.42 and in vertical equity in 5 classes including people over 60 years, under 15 years, without private cars, immigrants and households with an area of ​​less than 50 square meters are 0.45, 0.49, 0.5, 0.54 and 0.6, respectively