افزایش توان ترسیب کربن اکوسیستم با کاشت یونجه چند ساله ( .Mediacago sativa L) در دیم زارهای کم بازده ( مطالعه موردی : حوزه آبخیز میدان شهرستان اسفراین)

نوع کاربری اراضی و مدیریت آنها، نقش مهمی در توان ترسیب کربن اکوسیستم دارد. تبدیل دیم‌زارهای کم‌بازده کشت یکساله به مراتع دست‌کاشت (مراتع مصنوعی) نوعی اقدام مدیریتی در جهت حفظ منابع پایه اکولوژیکی می‌باشد. به‌منظور بررسی نقش این نوع مدیریت اراضی و تاثیر آن در توان ترسیب کربن پایدار، دو اکوسیستم دیم زار و مرتع مصنوعی در حوزه آبخیز میدان در شهرستان اسفراین انتخاب گردید. سپس از کلیه اجزای سهیم در ترسیب پایدار شامل زیست‌توده زیرزمینی یونجه چندساله رقم قره‌یونجه در اکوسیستم مرتع مصنوعی و همچنین خاک و لاشبرگ در هر دو اکوسیستم، نمونه برداری و میزان کربن آلی ترسیب ‌شده محاسبه گردید. نتایج نشان داد که میزان ترسیب کربن آلی در دو اکوسیستم در دو بخش خاک و لاشبرگ، دارای اختلاف معنی‌دار (01/0p?) و در اکوسیستم مرتع مصنوعی به‌‌ترتیب 55/1 و 62/1 برابر اکوسیستم دیم‌زار یکساله بود. همچنین این نوع مدیریت اراضی، توان ترسیب کربن پایدار در بخش زیست‌توده را از مقدار صفر به 87/37 تن در هکتار ارتقا داد. بنابراین به‌نظر می‌رسد که استقرار اکوسیستم مرتع مصنوعی به جای اکوسیستم کشت دیم یکساله، بتواند علاوه بر حفظ منابع پایه اکولوژیکی، باعث افزایش معنی‌دار توان ترسیب کربن پایدار اکوسیستم نیز گردد.واژگان‌کلیدی: اکوسیستم، ترسیب کربن، دیم‌زار، مرتع مصنوعی، یونجه