تطبیق سبک شناسانه مینیمالیسم در حوزۀ آموزش کودک و نوجوان

مینیمالیسم (minimalism) یا کمینه گرایی، سبک هنریست که اساس آثار خود را بر پایۀ سادگی بیان و مضامین خالی از پیچیدگی فلسفی و یا شبه فلسفی بنیان گذاشته است. نویسندگان این مکتب عقیده دارند که صرفه جویی در کلام و کوتاه نویسی موجب زیبایی میشود و بر تاثیر کلام یا بلاغت میافزاید. هرچند امروزه، موطن اصلی روایت داستانی مینیمال را مغرب زمین میدانند ولی در ادبیات مشرق زمین و بویژه ایران، مکتبی نو محسوب نمیگردد چرا که از ابتدای ظهور آثار ادبی همزاد آن بوده است و عالیترین نمونه های آن را نیز در ادبیات کلاسیک ایران هم در سطح کودک و نوجوان و هم بزرگسال به وفور میتوان یافت. در این پژوهش تلاش شده تا ادبیات تعلیمی کودک و نوجوان ایران، بر اساس تئوریهای مکتب مینیمال بررسی گردد. یافته های این تحقیق نشان میدهد، باتوجه به محدودیتهای شناختی کودکان، روایتهای مینیمالی، بهترین بستر برای بیان ادبیات تعلیمی کودک و نوجوان است. کلام مطول مناسب مخاطبین کودک و نوجوان نیست و حوصلۀ این گروه سنی را برنمیتابد و از جنبه های تعلیمی و آموزشی آن میکاهد؛ لذا در ادبیات کودک و نوجوان ایران از «ایجاز» برای بسیاری از مضامین تعلیمی نیز استفاده میشده است.