بررسی گفتمانی متون نثر فارسی صوفیانه (آثار فارسی احمد غزالی ، عین القضات همدانی و مرصادالعباد نجم الدین رازی )

در بررسـی هر متن، آنچه که به آن دسترسـی داریم حوزۀ کلام و واژه هاسـت. در مطالعۀ تصوف مـا بـا اصـل تجربۀ عـارف هیچگونه تماسـی نداریـم و آنچه در اختیار ماسـت و میتوانـد در حوزۀ ت این تجربه اسـت در عرصۀ زبان با تمام مفاهیمـی که کلمۀ زبان ّتحقیـق مـا قـرار بگیرد، تجلیـا آن را در بـر میگیـرد. بحـث این مقاله بررسـی گفتمان چند تن از افرادی اسـت که مبلغ عرفان و تصـوف محسـوب میشـوند. از آنجا کـه تصوف همواره نهادی بـوده که علاوه بر ارتبـاط یا تقابل با قدرت، بیان ویژه و ایدئولوژیک و مفاهیم خاص و فرهنگ خاص خود را داشته است و به تعلیم و آمـوزش حداقـل بخشـی از آموزه های خـود و تربیت مریدان همت گماشـته اسـت. در این مقاله مبنـا بـر این بوده اسـت کـه در خلال متـن و نتیجه گیری مقاله به پرسشـهای زیر پاسـخ گوییم: .دیدگاه حاکم بر کلیت هر یک از متون انتخابی چه تاثیری درگزینش های زبانی و غیر زبانی آن دارد؟ 1 . در تـک تـک متنهـای مـورد بررسـی آیـا ایدئولـوژی بـه صـورت صریح بازتـاب یافته اسـت یا 2 بصـورت ضمنی؟ 3.آیـا محتـوای هـر متـن مولـود دریافـت آزادانـه و تخیـل فردی اسـت یا وابسـته بـه حافظۀ گروهـی و باورهـای جمعی؟ . متـون صوفیانـۀ انتخاب شـده به چه شـیوه هایی سـاختارهای ایدئولـوژی را تقویت و تثبیت 4 میکننـد یـا بـه چـه شـیوه و با چـه طرز تفکری دسـت به سـاختار شـکنی و حتی بدعـت گزاری میزنند؟