سبک شناسی قصاید انوری ابیوردی

انوری ابیوردی از بزرگترین شاعران ایران درقرن ششم هجری است. سده ای که قالب قصیده، درنیمه اول آن، قالب رایج و مسلط شعرفارسی بود. آنچه مسلّم است، این است که عرصه هنرورزی این شاعر فحل، قصیده و بویژه قصیده مدحی است. دراین مقاله کوشش شده است برای شناخت زوایای پنهان ذهن و دل شاعر و همچنین کشف بخشی ازحقایق مربوط به تاریخ و فرهنگ ایران به بررسی ویژگیهای سبکی و برجستگیهای قصاید وی درسه سطح زبانی، ادبی و فکری پرداخته شود. مطالعه و بررسی این ویژگیها نشان میدهد که انوری اشعار خویش را درچهل و دو وزن سروده است. بیشترین بسامد اوزان متعلق به بحر رمل و کمترین آن مربوط به بحر سریع است. در قوافی اشعار بیشترحروف «ر» و«ن» درجایگاه رَوی قرار دارند. تقریباً سی و شش درصد قصاید دیوان وی دارای ردیفند که ردیف با افعال ربطی بسامد بالاتری دارد. تخفیف کلمات، تکرار و موازنه از ویژگیهای بارز زبان قصاید او هستند. انوری اغلب از ترکیبات و لغات عربی رایج دراشعار خویش استفاده کرده است. کاربرد اعداد، کاربرد «اندر» بجای «در» و آغاز ابیات با حروف اضافه در اشعار وی بسامد بالایی دارند. تشبیه درقصاید او بیشترین بسامد و مجاز کمترین بسامد را دارا هستند. آرایه های پرکاربرد قصاید انوری عبارتنداز: اغراق، مراعات نظیر، تضاد، موازنه، جناس، تلمیح و ... .