غنی کشمیری و سبک هندی

تقریباٌ از اواخر عهد تیموری دیدگاهها و نگرشهای خاص همراه با خصایص و بسامدی از کاربردهای بیانی و زبانی به نام سبک هندی به شعر فارسی راه یافت و به مرور از رواج و روایی چشمگیری برخوردار گشت. مّلا محمّد طاهر متخلّص به« غنی » معروفترین و بزرگترین شاعر پارسیگوی کشمیر است که در قرن یازدهم هجری میزیسته .شهرت شاعری او در حین حیات شبه قارّه پاکستان و هند و حتّی ایران را فرا گرفته بود.طرز تفکر و اندیشه هندیانه در شعر او متجّلی است. در این پژوهش، کوشیدیم تا با مشاهده و خوانش دقیق نسخ موجود از متن دیوان غنی کشمیری- ضمن ارایه نسخه ای نو از این اثر ارزشمند فارسی در قالب رساله دکتری - به بیان اعّم خصایص سبک هندی در دیوان اشعارش بپردازیم. برخی از برجسته ترین آنها که به وفور در دیوان گردآوری شده وی مشهود است از این قرارند: بکارگیری واژگان، تعبیرات و مصطلاحات عامه ، بی توجه بودن به متانت و صحت زبان ، آوردن ترکیبات غریب و ناما نوس ، اظهار شکست و نامرادی و یاس ، توجه به معنی و مضمون و رها کردن زبان ، رواج حکمت عامیانه و توجه به خرافات و فرهنگ عامه ، وقوع و واسوخت ، مضمونسازی و توجه به مضامین غریب و جستجوی معانی بیگانه ( از طریق تشخیص حس آمیزی ، متناقض نمایی و...)،