بررسی ساختار غزل شعرای کلاسیک پس از انقلاب

شعر امروز ایران در حال طی کردن مرحله گذر و به عبارت دیگر در حال دگردیسی است. اگر شعر امروز را تداوم زاینده و پوینده شعر کهن بدانیم، این شعر حتی در سرکش ترین حالات هم دنباله روِ شعر سنتی و کهن است. اما تحولات صنعتی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و ... خواه ناخواه تاثیرگذار است. ادبیات به عنوان کاربردی ترین هنر،متاثر از این تحولات است و بی شک شاعر انقلاب در هر یک از زمینه های شعری با نو شدن و نوآفریدن گرایش ذاتی داشته است. آنچه در شعر انقلاب عامل اصلی تحولات لفظی و معنایی در قالب است روی آوری شعرا به بیان مسایل تعلیمی، اخلاقی و ارزشی است که استفاده از آنها به ناچار شاعر را به سوی دگردیسی در ساختار، واژگان، زبان، صور خیال، اندیشه و قالب شعر پیش برده است.در این مقاله از عوامل تحول ساز در زمینه ساختار یکی از قالبهای رایج شعر انقلاب، یعنی غزل سخن به میان می‏آید. از میان قالبهای سنّتی، غزل بیشترین کاربرد را در شعر انقلاب داشته و حجم غزلهای سروده شده نسبت به قالبهای دیگر بیشتر است. نوآوری شاعران این دوره در غزلسرایی، غزل این دوره را با ویژگیهایی همراه کرده است که در این مقاله به آنها اشاره خواهد شد.