برخی مختصات مشترک فکری در شعر شاعران سبک آذربایجانی

سبک آذربایجانی ، سبک شعر شاعران منطقه وسیعی از شمال غربی ایران ( آران ) است . در عرصه شعر فارسی ابوالعلا گنجوی(م 554 ) ، فلکی شروانی(م 587 ) ، خاقانی شروانی ( م 595 )، مجیرالدین بیلقانی ( م 577 ) و نظامی گنجوی(م 601 ) پیشروان یک جریان ادبی نوظهور در شمال غربی ایران شدند . شیوه این شاعران ، با سبک شاعران خراسان و عراق تفاوت آشکاری داشت . شاعران این دوره با ذهن خلاق ، فکر پویا و گنجینه علوم ومعارف بی پایان خویش علاوه بر تحول عظیم در مختصات زبانی و ادبی ، بنیان فکری نوینی در شعر و شاعری خلق کردند . در این دوره شاعران به لحاظ برخی لطایف زبانی چون خلق اشعار موسیقیوار ، آفرینش و گزینش الفاظ بدیع ،شالوده شکنی نحوی ، تصویر سازی ، تفاخر ، تضاد با فلسفه یونان ، مفاهیم مسیحی ، توجه به باورها و اعتقاد عامیانه و دیگر ویژگیهای منحصر به فرد ، آثاری خلق گردند که اشعار و افکارشان قرنها مورد توجه و تتبع آیندگان قرار گرفت . در این مقاله سعی شده است برخی مختصات مشترک فکری شاعران آذربایجان در قرن ششم مورد بررسی قرار گیرد .