بررسی شعر پست مدرن فارسی

شعر فارسی در دوران معاصر، جریانهای متفاوت و متنوعی را پشت سر گذاشته است. یکی از اینجریانهای نوآیین، شعر پستمدرن فارسی است که بویژه از آغاز دهه هفتاد مطرح شده است. ایننوع شعر که با نگاهی به تحولات غربی در ایران پدیدار شده، اگرچه در ادامه نوآوریهای شعردهههای قبل میباشد، ویژگیهایی دارد که آنرا از شعر دورههای پیش متمایز و مشخّص میکند. درواقع شعر پستمدرن هم از نظر فرم و زبان، هم از نظر محتوا و هم از نظر تصویر و سبک ادبی درتقابل کامل با سنّت کلاسیک شعر فارسی است. بهمین دلیل مورد انتقاد بسیاری از محققان واقعشده است.در این جستار سعی شده است با بررسی سبکی در سه سطح زبانی، محتوایی و ادبی، ضعفها وقو?تهای این نوع شعر مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. نتیجه بیانگر این است که عدم توجه به معنا ومعناگریزی در حوزه محتوا، توجه افراطی به زبان و ناهنجاریها و اختلالات زبانی در حوزه زبان وعدم استفاده از تصویر در حوزه ادبی از ویژگیهای این اشعار است. بهمین دلیل این جریان، با ذوق وسلیقه ایرانیانی که به بروز عناصر فوق در شعر اعتقادی راسخ دارند، تناسب و همخوانی ندارد.