سیربیدل پژوهی ونگاهی دوباره به برخی تازگی های سخن او

اشعارمولانا میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی - شاعرصاحب سبک و اندیشه- که به حق لقببرازنده اوست از ویژگیهای خاصی برخوردار است که نفوذ و تاثیر سخن او را تا حدود « ابوالمعانی »زیادی بر شعرای افغانستان و پاکستان و هندوستان گرفته تا کشمیر و تاجیکستان و آسیای میانه وحتی بر شعر معاصر ایران میتوان بوضوح دریافت.بیدل در میان شاعران و نویسندگان گذشته، از جمله شخصیتهای معدودی است که بامهارت هر چه تمامتر توانسته بلندترین افکار فلسفی و عرفانی را در قالب الفاظی ساده بریزد وسخنی ارزشمند پدید آورد که از حیث لفظ در کمال پختگی و فصاحت و از لحاظ معنی در بالاترینمراحل اندیشههای انسانی قرار میگیرد.نویسنده در این مقاله بر آن بوده است تا ضمن معرفی بیدل پژوهی و بیدل پژوهان ، گسترهتحقیقاتی از این دست را باز نماید و لایههای پنهان سخن بیدل را،به جهت تنوع معنایی و اختلافسطح اشعارش، که برخاسته از سبک شخصی پیچیده و دشوار اوست نشان دهد.پیچیدگی و چند لایگی سخن بیدل نتیجه مستقیم معنا گرایی و ژرفنگری اوست کهتوانسته است مباحث مهم عرفانی وفلسفی را در قالب شعر بیان کند و همین عامل تازگیهای خاصیدر سخن او ایجاد کرده است تا جایی که اندیشه وحدت وجود را به سادگی بیان میکند و جهان راجز تجلی ذات حضرت دوست نمیداند