معرفی طاهر آتشی شیرازی همراه با سیری در ولایت نامه وی

سید طاهر آتشی شیرازی، شاعر توانای سده نهم و دهم است که در پهنه تاریخ ادبیات فارسی تاکنون شرح حالی برایش ثبت نشده است .دانسته های ما از وی در این حد است که این نانوای شیرازی در سال 810 ه.ق. زنده بوده و با شاعری هم پیشه و در عین حال گمنامتر از خود به نام صبوحی شیرازی معاصر بوده و همدیگر را هجو کرده اند.دیوان اشعاری در قالب قصیده حاوی 4292 بیت دارد که خود آن را «ولایت نامه » مینا مد. غیر از دو قصیده اش که درباره مصنوعات الهی و واجبات است ، قصاید دیگرش در مدح و منقبت معصومین (ع) و بویژه امیر مومنان (ع) وبیان معجزات و جنگاوریهای ایشان است .آتشی مانند دیگر معاصرانش شاعری پیرو است ؛اما از نظر سبک شعری در سه سطح زبانی ، ادبی و فکری توانمندیهایی از خود نشان داده که میتواند در زمره شاعران شایسته فارسی پرداز قرار گیرد . کهن گراییهای لغوی و دستوری و استفاده از شگردهای ادبی بویژه تصاویر تشبیهی و استعاری از ویژگیهای چشمگیر سبک اوست که او را سرآمد همعصران خود نموده و نگارنده را بر آن داشته تا در این مقاله ضمن معرفی شاعر با پژوهش در شعر وی که هنوز به چاپ هم نرسیده است به کشف مختصات سبکی وی در سه سطح زبانی، فکری و ادبی بپردازد تا شایستگیهای وی را آشکار سازد.