اسطوره های زن محور، مشخصه ای سبکی در آثار پارسی پور، گلی ترقی و غزاله علیزاده

بسیاری از آثاری که نویسندگان زن ایرانی در چند سال اخیر نگاشته اند، از جهات درونمایه و نوع اسطوره های بکار رفته با هم شباهتهایی دارند. پارسی پور، گلی ترقی و غزاله علیزاده سه نویسنده معاصر ایرانی هستند که در داستانهایشان به دلایلی چون زن بودن، نویسنده و روشنفکر بودن، زیستن در دنیای قرن بیستم، آشنایی با دردها و رنجهای زنان و...شباهتها و همسراییهایی وجود دارد. این مقاله به بررسی آثار این نویسندگان از دیدگاه نامیرایی اسطوره ها بر پایه نظریات اسطوره شناسانی چون یونگ، لوی استراوس و میرچا الیاده و باز آفرینی اسطوره های زنانه بر پایه نظریات فمینیستها و روانکاوانی چون ژولیا کریستوا میپردازد تا به این پرسشها پاسخ داده شود که آیا با پردازش شخصیتهای داستانی آنها در بنیادی اساطیری میتوان نمود نامیرایی اساطیر را مشاهده کرد؟ آیا اسطوره پردازی جزو ویژگی سبکی آنها به شمار میرود؟ در این صورت، اسطوره پردازی در آثارشان چه کارکردی دارد؟ با مطالعه رمانها و مجموعه داستانهای نویسندگان مذکور، این نتیجه حاصل شد که اسطوره های زن محور از مشترکات مهم این نویسنده هاست که به ظاهر برآمده از گفتمانی مشترک است.این افراد برای بیان خواسته ها و اهداف خویش و دفاع از هویت زنان از اسطوره ها به ویژه اسطوره های زن محور بعنوان ابزاری کارآمد استفاده کرده اند.