آینه‌داری و تفاوت آن با براعت استهلال با تکیه بر شاهنامه فردوسی

آینه‌داری شیوه دادن اطلاعات یا حوادث است؛ آنگونه که سایه‌ای از رویدادهای مهم آینده پیش از حادث شدن، در اثر جلوه‌گر شده و در خواننده انتظاری را برانگیزد. یکی از مهمترین مهارتهای فردوسی در پیشبرد داستان، شگرد آینه‌داری بوده که برای برقراری ارتباط عمیقتر با متن و دانستن این نکته که شاهنامه تنها یک نظم ساده نیست؛ حایزاهمیت است. استاد طوس آگاهانه دست به انتخاب شگردهایی زده که اثرش را در عرصه ادبیات داستانی شاخص میکند. در این مقاله با توجه به قِلّتِ منابع تلاش شد تا با مطالعه کامل خودِ متن و تحقیقاتی که در این زمینه انجام گرفته بود - اگرچه اندک - مقدمات لازم برای تحلیل و اثبات فرضیه فراهم شود و با مراجعه‌ به کتابخانه و استفاده از روشهای توصیفی تحلیلی این مهم دنبال شده، به انجام رسد. نتیجه آنکه فردوسی از آینه‌داری و شاخه‌های مختلف آن در روند داستان و در اثنای روایت استفاده میکند تا بتواند خواننده را به حدس زدن وادارد و به گمانه‌زنی پایان قصه تشویق کند. این هنر فردوسی را باید جز سبک شخصی او دانست و فضای پر رنگ مفهوم آینه‌داری را باید در جای جای شاهنامه همچنین انواع آینه داری بررسی خواهند شد که عبارتند از : پیش بینی شخصیتهای داستانها، خواب دیدن، نزول سروش غیبی، اخترشناسان و ... .