نگاهی به برخی از ویژگیهای سبکی شاهد عرشی

هرچقدر آثار مکتوب و دست نوشته‌های منظوم و منثور که از گذشتگان باقی مانده، احیا، معرفی و شناسایی شود، بیشتر میتوان به پشتوانه و سرمایه معنوی زبان و ادب فارسی بالید و مباهات نمود؛ چراکه هر کدام از این آثار آیینه‌ای است که شیوه اندیشه و پنداشت گذشتگان را جلوه‌گر میسازد. با وجود احیا و شناسایی مجموعه فراوانی از این مواریث فرهنگی، هنوز راه نرفته بسیار و آثار ناشناخته و گمنام فراوان است . یکی از این آثار که تا کنون تصحیح و چاپ و حتی معرفی نیز نگردیده ، مثنویی است که به تقلید از مثنوی مولانا سروده شده و از آثار مجهول القدر میر محمد مومن عرشی دهلوی است که در سال 1069 قمری، در حدود سه هزار بیت به نظم کشیده شده است . این پژوهش بر آن است تا برای نخستین بار ضمن معرفی کوتاهی از این اثر ، به برخی از ویژگیهای سبکی آن ، به عنوان اثری که در قرن یازدهم به سبک هندی سروده شده و از لحاظ ترکیب‌سازیهای فراوان و توجه به لغات و مضامین عامیانه قابل توجه است ، بپردازد .