بررسی و تحلیل اشعار «عمادی شهریاری» (غزنوی) از منظر سبک شناسی

قرن ششم در تاریخ ادبیات ایران دورۀ مهمی محسوب میشود؛ زیرا این عصر، مصادف با دگرگونی و تغییر سبک شعر فارسی از خراسانی به عراقیو پیدایش سبکی موصوف به «سبک بینابین» است. «عمادی شهریاری» از شاعران اواخر قرن ششم هجری است. این شاعر به طور کلی پیرو سبک خراسانی است و اغلب مختصات این سبک در اشعار او نمود یافته‌است؛ اما نشانه‌هایی از سبک بینابین نیز در سروده‌هایش دیده میشود. در این مقاله که به روش کتابخانه‌ای انجام شده است، ویژگی های سبکی اشعار وی، در سه سطح فکری، زبانی و ادبی بررسی شده است. نتایج تحقیق نشان میدهد که عمادی شهریاری از نظر سبک‌شناسی جزء شعرای پیرو سبک خراسانی است ولی در اشعار وی مواردی از ویژگی های شعر قرن ششم( بیشتر به لحاظ زبانی و فکری) دیده میشود که احتمالاً مربوط به تغییر محل سکونت وی از مازندران به عراق باشد.