چهرۀ معشوق در غزلیات سعدی با توجه بر ضمایر شخصی مخاطب

ضمیر بعنوان یکی از طبقات واژگان دارای ویژگیهایی است که جایگاه خاصی در میان سایر انواع واژگان بدان میبخشد. در بافت معنایی یک متن، بکار بردن ضمایر و چگونگی و تعداد این بکارگیری بیان کنندۀ نکات ضمنی مربوط به حوزۀ معنا و تحلیل ارتباطات حاکم بر متن است، و از آن رو که غزلیات سعدی شیرازی نمایندۀ ناب پیوند زبان در ساحت ساخت و معناست، در این مقاله بر آن هستیم که تحلیلی از نوع بکارگیری «ضمایر شخصی مخاطب» و شیوه و منظور بکارگیری آن در گفتگو با معشوق _ مخاطب ارائه داده، و نیز به تقابل آن با «ضمیر متکلم» بعنوان دو سوی یک «گفتگو» بپردازیم.