بررسی سبکی و محتوایی حماسۀ دینی« حملۀ حیدری» اثر باذل مشهدی

حمله حیدری، یکی از منظومه های حماسی است که باذل مشهدی آنرا به تاسی از شاهنامه فردوسی سروده است.این منظومه اثری تاریخی- دینی است که مضمون اصلی آن روایت داستان زندگی حضرت محمد (ص) و جنگهای او، بیان قهرمانی های علی (ع) و معجزات و کرامات آنها، رخدادهای تاریخی مربوط به صدر اسلام و ثبت شده در کتب سیر و تاریخ است، در حقیقت جنبۀ تاریخی اثر کاملاً مشهود است و تاریخ زمینه‌ای برای پیوند حوادث تاریخی و گاه خارق‌العاده شده است. هدف سراینده هدفی اعتقادی و دینی است. در این مقاله که به روش کتابخانه‌ای و به شیوۀ توصیفی-تحلیلی نوشته شده است به بررسی سبک‌شناسی این اثر پرداخته‌ایم. هدف اصلی اینمقاله بررسی و تعیین ویژگیهای سبکی در حملۀ حیدری است. نتایج تحقیق نشان میدهد که انتخاب بحر متقارب به علت ازدیاد هجاهای بلند و ختم شدن به رکن مقصور ، باعث نزدیکی به اسلوب زبان حماسی شده است. تکرار واج ، واژه، تخفیف کلمات و جناس،باعث افزایش موسیقی درونی این منظومه شده است.ساختار سبکی واژه ها آمیزه ای از زبان غنایی،دینی و حماسی به وجود آورده است که با منطق سبک حماسی ناسازگار است و تقدیمفعل، به کار بردن جمله واره های خاص شاهنامه و مطابقت صفت و موصوف از ویژگی های نحوی کلام اوست. مختصات ادبی کلام باذل، بیشتر بر تقلید استوار است؛ بیشترین نوع تشبیهات حسی به حسی استکه با فضای حماسی اثر مطابقت دارد.استعاره ها بیشتر مکنیه اند و غیر حماسی؛کنایه هابیشترعامیانه و محاوره ای است و روح حماسی ندارد.