بررسی سبکی قصه‌های منظوم ناصر کشاورز

قصه منظوم یکی از انواع شعر روایی کودک است که ویژگیهای شعر و قصه را یکجا دارد و به دلیل همین دارا بودن توامان جذابیتهای شعر و داستان، میتواند جذابترین نوع ادبی کودکان باشد. ناصر کشاورز یکی از شاعران برجسته کودکان است کهبا خلق بیش از چهل قصه منظوم طی سه دهه اخیر، جایگاهی ویژه در میان سرایندگان ایننوع ادبی دارد. پژوهش حاضر میکوشد با بررسی و تحلیل سبکی قصه‌های منظوم این شاعرمعاصر در سه سطح زبانی، داستانی و شعری به این پرسشها پاسخ دهد: قصه‌های منظومناصر کشاورز از نظر زبانی، داستانی و شعری دارای چه ویژگی‌هایی هستند و آیا اینآثار طی سه دهه شاعری او از نظر سبکی تغییر محسوسی کرده‌اند؟ از نظر سبکی کدام وجه قصه ‌های منظوم در موفقیت آنها اثرگذارترند؟ در این بررسی سبک‌ شناسانه، چهل‌ودو قصه منظوم کشاورز که طی سالهای 1371 تا 1395 سروده شده ‌اند، بررسی و تحلیل شده ‌اند و روشن شده است که کشاورز در قصه‌های منظوم آغازین خود بیشتر به استفاده از زباننوشتاری گرایش داشته است؛ اما در کارهای بعدی خود به استفاده از زبان گفتاری وبهره‌ گیری از لغات و تعبیرات عامیانه و کودکانه روی آورده است. در سطح شعری نیز کشاورز از تمایل به وزنهای سنگین و آرام، حرکتی ملموس به سمت بهره‌ گیری از وزنهایی با ضرباهنگ تندتر و موسیقی پرنشاط تر داشته است. در سطح داستانی نمیتوان یکدستی خاصی را در قصه ‌های منظوم او مشاهده کرد. عمدتاً مهمترین مسائل اثرگذار بر موفقیت بعضی و ناموفق بودن برخی دیگر از قصه ‌های منظوم کشاورز ویژگیهای زبانی و عناصر شعری آنها بوده و عناصر داستانی تاثیر کمتری در این مسئله داشته است.