بررسی سبک شناسانه رمانهای گوتیک ایرانی با تکیه برچهار اثر (بوف کور، شازده احتجاب، گوژ و نگهبان)

گوتیک به سبکی در داستان ‌نویسی اطلاق میشود که در آن خیال ‌پردازی، جلوه ‌های هیجانی، ماجراهای مبالغه ‌آمیز و هراسناک و گوشه ‌های تیره ‌و تار ذهنیت انسان از خرد و منطق انسانی فراتر می‌روند. این سبک بیشتر در قرون هیجدهم و نوزدهم میلادی رواج داشته و هنوز هم در قالب روایتهای گوناگون توسط نویسندگان مختلف به ‌کار برده میشود. این سبک در عرصه رمان‌ نویسی ایران نیز راه یافت و بوف کور اولین اثری است که با این شیوه نوشته ‌شده است برخی دیگر از آثار معاصر ایرانی از شاخصه ‌های مهم این سبک تاثیر پذیرفته‌اند از جمله: شازده احتجاب، گوژ و نگهبان. درماندگی و انزوای شخصیتها، مسخ‌شدگی، کشمکش و ستیز شخصیتها با دنیای درونی و بیرونی، حضور هیولا و ارواح، مرگ، جنون، توهمات، حوادث عجیب، ترسناک و غیرمعقول، هراس و ... از ویژگیهای گوتیکی این آثار هستند. سوال اصلی پژوهش این است که مهمترین شاخصه های سبک گوتیک در آثار گوژ، نگهبان، شازده احتجاب و بوف کور چگونه نمود یافته اند؟