معرفی نسخه خطی «مفاتیح القلوب و مصابیح الغیوب» خواجوی کرمانی و سیری در سبک شعری آن

نسخ خطی شامل اطلاعاتتاریخی و ادبی و عرفانی ارزشمند، برای پژوهشگران ادبی است. و بطور خاص، یکی از ایننسخ (با عنایت به چهار نسخه صحیح مورد استناد) اثر ارزشمند «مفاتیح القلوب و مصابیحالغیوب» خواجوی کرمانی(م:750) است. مفاتیح القلوب و مصابیح الغیوب اثری است منظوم درقالب مثنوی که شامل بیست و هشت باب و پنج فصل است؛ در سال 747 به اتمام رسیده است وخواجو آن را به نام امیر مبارز‌الدین نگاشته است و ختم و تقدیم آن را به شاه منصوراختصاص داده است. ساختار منظومه و شیوه بیان مطالب در آن جالب توجه و در بعضیموارد بدیع است. شاعر در کنار اشعار جدید که سروده است؛ ابیات نغز و ناب خود را درموضوعات گوناگون از دیگر آثار خود گلچین کرده و در این اثر گنجانده است. زبان شعردر مفاتیح القلوب و مصابیح الغیوب زبان پارسی با محتوای غزلی عاشقانه و عارفانه و استادانه و روان است. گرایششاعر به ترکیب سازی و نقش آن در تکوین فرم سخن چشمگیر است. از بُعد تخیل، کثرتتصویر و استعاره و تشخیص بر دیگر گونهها غلبه دارد. ساختار عرفانی این سندِ برجسته، قابل تامل است و همچنین ارزش ادبی وعرفانی آن در خور پژوهش است. بررسی دقیق این اثر تصحیح کاملتری از ابیات شناختهشده و ابیات نویافته این شاعر به دست میدهد.