سبک شناسی داستانهای اسماعیل فصیح

آثار داستانی اسماعیل فصیح در این مقاله با دید سبک شناسی موردبررسی و تحلیل قرار گرفته و پژوهش حاضر در سه بخش عمده ترتیب یافته است: بخش اوّل مباحث«محتوایی»، بخش دوّم «زبانی» و بخش سوّم «ادبی». در پژوهش حاضر، سبک داستان نویسیفصیح در بیان واقعگرایانه مباحثی چون ظلمهای ساواک، انقلاب اسلامی، نفت، حملاتصدّام به ایران، شکنجه زنان، برخی وقایع تاریخی، دین زرتشت، تکریم پاسداران میهن،تقبیح عشرت طلبان متواری از وطن، لزوم ارزشمندی هنرمند، نقش کتاب، روانشناسی،لغتشناسی، غلبه جبر، اقلّیّت قدرتمند جوامع، عشق، آداب و رسوم و اعتقادات مذهبی،فرهنگی و اجتماعی و نیز میزان استفاده فصیح از زبان معیار و محاوره، واژه هایلاتین، اصطلاحات تکراری، عناصر فولکولوریک، ضرب المثل، صور خیال و عروض بررسی شدهاست. به نظر فصیح، مرد اغلب ظالم، وزن در اغلب جوامع، مظلوم است. جبر بر اختیار غلبه دارد. اکثریّت انسانها به دستاقلّیّتی از قدرتمندان وابسته به دولت­ اسیرند و خلاصه، عموم آدمیان در حسرتآزادیند. فصیح در بین همه مباحث و مضامینش عشق را عنصری محبوب، جاری و همیشه حاضردر کار و بار و گیر و دار آدمیان میداند.