کاربردهای گوناگون و فراوان میان فزودها، یکی از ویژگیهای سبکی شاهنامه فردوسی

رسالت این پژوهش بررسی کاربرد گوناگون و فراوان میان فزود در شاهنامه‌ فردوسی بعنوان یک ویژگی سبکی و نیز تعیین جایگاه آن برابر با جمله معترضه است. جمله‌ معترضه از اقسام حشو است و حذف آن از کلام هیچ دگرگونی در معنا و مفهوم سخن ایجاد نمیکند و حضورش در نهایت موجب زیبایی لفظ یا معنا میشود .میان فزود معادلی است مناسب برای اعتراض که در این تحقیق به خاطر جامعیّت و شمولش با تساهل و تسامح به جای جمله‌ معترضه به کار رفته است. در پژوهش حاضر به تبیین میان فزود در شاهنامه‌ فردوسی از دو منظر ساختار و محتوا پرداخته شده است. مقصود از ساختار، معرفی عناصر تشکیل دهنده میان فزود و غرض از محتوا بیان مضمون و بن مایه‌ آن است. از میان فزود در شاهنامه در قالب یک کلمه، یک عبارت، یک مصراع، یک بیت استفاده شده و حتی در مواردی دامنه‌ این استفاده به چند بیت هم میرسد و وجه فعل (کیفیت بیان مفهوم فعل) آنها مختلف، ولی غالباً اخباری است، که به قصد ابلاغ پیامی خاص از این وجه فعلی استفاده شده است. فردوسی منویات خود را که چیزی جز سفارشهای انسان دوستانه، پند و اندرز، تحذیر و تنبیه، ترویج دانایی و تبلیغ خرد و حکمت نیست، درضمن میان فزودها که به نوعی مختصه‌ شاهنامه‌ فردوسی محسوب می شود به خواننده ابلاغ کرده است