تبیین دلایل اقتباسهای آشکار تذکره الاولیاء از کشف-المحجوب، در گزارش کرامات صوفیه

اثرپذیری یک متن از متن دیگر یا تعامل متنها با هم مساله ای است که ذیل تحلیل مباحث مربوط به سبک شناسی و نیز در موضوعات مرتبط با شناخت انواع ادبی مورد تحلیل قرار میگیرد. تذکرة الاولیاء یکی از منابع معتبر نثر فارسی عرفانی در بیان مقامات عرفا است که نشانه های آشکار اقتباس از متون همسان را در خود دارد. فریدالدین عطار نیشابوری، مولف این کتاب، در بیان حکایتهای عارفان، بویژه کرامات صوفیه از منابع فارسی و غیر فارسی پیش از خود سود برده است. او در نقل این کرامات به بیانی موجز و التقاطی و تصرف آمیز در ذکر مقامات عارفان نظر داشته و با وجود آنکه موفق شده است که بسیاری از حکایات اقتباسی را در پوشش شیوة بیان خاص خویش قرار دهد، نتوانسته یا نخواسته است که تاثیر خود را از یکی از منابع مورد استفاده (کشف المحجوب) پنهان نماید تا جایی که در مواضع بسیار، زبان خاص و سبک بیان کشف المحجوب را بویژه در نقل کرامات صوفیه به تذکرة الاولیاء انتقال داده است. در این مقاله که به روشی توصیفی – تحلیلی نگاشته شده، مصادیق اثرپذیری های تذکرة الاولیاء از کشف المحجوب و دلایل ادبی آن تجزیه و تحلیل شده است.