دگردیسی سبک و شیوۀ آموزش و تربیت کودک و نوجوان در ایران و جهان (ازعصر باستان تاکنون)

در جهان باستان، نگرش به کودک، با هدف آموزش و تعلیم او برای بزرگسالی استوار بود. ایرانیان باستان کودکان و نوجوانان را گرامی میداشتند و به تربیت آنان اهمیت بسیار میدادند. ایرانیان سنین بین هفت تا پانزدهسالگی را سن شناخت عقلی مینامیدند و در اینسالها نوآموزان، افزون بر تعلیم دانشهای دینی، طبیعی، ادبیات خواندن و نوشتن و آشنایی با رسم خطهای گوناگون، تاریخ یا کارنامه (داستان زندگی شخصیتهای تاریخی)، کمانوری، سوارکاری و سپاهیگری، سرود (شعر و چکامه) همآوازی با موسیقی، نواختن چنگ و دیگر سازها، ستارهشناسی، شطرنج و تمرین راستگویی و دبیری، نیز آشنا میشدند. دارندگان هر پیشهای فرزندانشان را برای پیش گرفتن پیشۀ پدری خود تعلیم میدادند. با اینهمه دولت برای آموزش و پرورش کودکان بیسرپرست و نیز پسرانی که باید در آینده کارهای بزرگ را برعهده میگرفتند، استادانی میفرستاد که مزد میگرفتند. در یونان و مصر و هند و چین نیز آموزش الزامی بود، مقالۀ حاضر تلاش دارد تا دگرگونی و سیرتحول و تطور سبک و شیوۀ سامانۀ آموزشی کودک و نوجوان را از دوران باستان تاکنون بررسی کند.